97 بودجه ی دولتی آری، دخالت ن ه! تجربه ی جنبش ضد خشونت خانگ ی در ترکیه استانبول با درخواست طلاق زنی که مورد خشونت خانگی قرار می گرفت، مخالفت کرد. استدلال او این بود که «زنان باید کتک بخورند تا مهار شوند». این گونه بود که فعالان زن به خشم آمده، فرصتی یافتند که بگویند خشونت خانگی مشکلی عمومی است و نمی توان آن را مسئله ی خصوصی خانوادگی دانست و از حوزه ی عمومی بیرون گذاشت. زنان با این تظاهرات گسترده توجه عمومی را نسبت به ضرورت چاره جویی برای خشونتی که پس از ازدوا ج شایع بود، جلب کردند و بر پایه ی شعار فمینیستی «امر شخصی، امر سیاسی است» خواهان سیاست گذاری عمومی برای رفع این مشکل شدند. پیامد همین نهضت بود که یکی از نخستین نهادهای فمینیستی جامعه ی مدنی ترکیه برای دفاع از زنان خشونت دیده در سال ۱۹۹۰ تأسیس شد. این سازم ان با نام « سقف ارغوانی » شبکه ی همبستگی ای از میان زنان درست کرد؛ خط تماس ۲۴ ساعته ای ایجاد کرد که زنان خشونت دیده می توانستند با آن تماس بگیرند؛ و نزد زنان شبکه ، پناهگاه امنی بیابند و از حمایت درمانی و مشاوره ی حقوقی نیز برخوردار شوند. در امتداد همین فعالیت ها بود که ضرورت تأسیس خانه های امن بیشتر آشکار شد. نخستین خانه ی امن را دولت محلی استانبول در سال ۱۹۹۰ در محله ی بکیرکوی تأسیس کرد. سپس در همان سال های اولیه ی دههی ۱۹۹۰ خانه های امن دیگری توسط نهادهای دولتی در استانبول و آنکارا برای زنان خشونت دیده تأسیس شد. در همین سال ها مؤسسه ی دولتیِ خدمات اجتماعی و حمایت از کودکان نیز شروع کرد به تأسیس خانه های امنی تحت عنوان «مهمان خانه ی زنان». به این ترتیب، تا ابتدای سال ۲۹ ،۲۰۱۰ پناهگاه توسط مؤسسه ی دولتی خدمات اجتماعی و حمایت از کودکان ساخته شده بود؛ ۳ پناهگاه توسط دولت های محلی؛ ۱۹ پناهگاه توسط شهرداری ها؛ و ۳ پناهگاه هم توسط سازمان های مدنی.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2