دیگران در میان ما

د � ﮕﺮان در ﻣ � ﺎن ﻪ �� ﻣﺎ: ﺗﺠ ی گ � زﻧﺪ ﻣهﺎﺟﺮان در ا ﺮانﯾ ١٨٢ ﺑﻮد. ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺑﻮد ﺸﻪ � ﮕﺮ ﭼﻮن ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﻫﻤ � ﮐﻪ د ﺻﺒﺢ ﻣﻼآذان ﺑ ﺪار � � ﻧ راﻫﺶ ﭘﺮدە � ﻮ �� ﺷﺪ... ﺑ ن ﭼﻨﺪ ﺗﮑﻪ ی ی دَبﻞ وﺳﻨﮕن زە ی دروا ی اﺗﺎق ﺪە ﺑﻮد. بﻪ � ﺸن � ن ی ی � بﺎﻻﮐﺮدە ﺑﻮد وﮔﻮش دادە ﺑﻮد. ﭼ � آﻏﺎﺻﺎﺣﺐ را ک ﺪە ﺑﻮدﮐﻪ آﻏﺎﺻﺎﺣﺐ ﻫﻨﻮز در ﺧﻮاب اﺳﺖ. بﻌﺪ � ﻧﻈﺮش رﺳ ﭘﺮدە را ﻼ �ِ ا دادە و دروازە ی دﻫ ن را بﺎزﮐﺮدە ﺑﻮد. و ﻫﻤﺎن ی � ﻠ ﻃﻮرﮐﻪ � ﺶ ﭼَپ � ﻫﺎ را � ﺪ و از دروازە � ﭘﻮﺷ � ی � ی دﻫﻠ � بﻪ ﺑﺮﻧﺪە ﺑﺮآﻣﺪ ، ﭼﺎدَ ر ﻣﻠﻤﻞ ﻓﻮﻻدی ﮕﺮ رﻧﮓ � رﻧﮕﺶ را ﮐﻪ د ش ﺟﺎبﻪ � ی ﻧﺪاﺷﺖ، ﺑﺮ وروی ﺟﺎ ﮐﺮدە و ی ون ﻣﺎﻧﺪە ﺑﻮد. � پﺎی بﻪ ﺑ ﻨﻪ � در بﺎﻻی ز ﻫﺎ، در ﺑﺮﻧﺪە ﮐ � ی ﮐﻮﭼ ﮕﺮ � ﻪ د ﺘﺎرە � ﮐ ای ﻧﺪاﺷﺖ � ، ا ﺴﺘﺎدە ﺑﻮد و ���َ ﺣ را از ﻧﻈﺮﮔﺬراﻧﺪە ﺑﻮد. « ﺶﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ، ﻧﻪ � ﮐﻪ ﻣﺤﻤﺪی ﭘ � را ﺴﺘﺎن � اﻓﻐﺎ � � ﺎن ﻓﺎر � ﺗﻨﻬﺎ ز ، ﮐﻪ ف ف ﻏی ی � اﯾﺮان را ﻧ � ﺎن ﻓﺎر � ز � ﺗﺮ ﺪن بﻪ � ﮐﻨﺪ. بﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل، او ﺑﺮای رﺳ ﺶ دارد. � ﻫﺪﻓﺶ راە درازی در ﭘ ﺴﻨﺪە �� ﻧ ف ﺴﺘﺎی � ف اﻓﻐﺎ ی اﯾﺮای ﺗبﺎر ن ﮐﻪ ﺴﻨﺪگﺎی �� ﺗﻼش ﻧ � ﺎورﻧﺪ و � ﺎر ﺑ � ﺶ ﺧﻮد را در ﻗﺎﻟﺐ ﻣﻌ �� ﺧﻮاﻫﻨﺪﮔ ن اﺳﺖ، ب ﻧﺪ، ﺳﺘﻮدی � ن داﺳﺘﺎن ﺑﻬﺮە ﺑ ت در ﻣن � ی ﻣﺤ � ن ﺣﺎل از ﺗﻌﺎﺑ ی در ﻋن ن ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﻋﻤﻮم ﻣﺨﺎﻃبﺎن را بﺎ ﺧﻮد ت ن وﺟﻮد دارد ﮐﻪ ﻣن ی � اﻣﺎ اﯾﻦ ﺧﻄﺮ ﻧ � ن ﮐﻪ ﻫﻤﺮاە ﮐﻨﺪ. اﯾﻦ ﺧﻄﺮ ﺑﺮای داﺳﺘﺎی ﺶ �� ﺧﻮاﻫﺪ بﻪ ﮔ ف ﺴﺘﺎی � اﻓﻐﺎ ت � ﺸ � وﻓﺎدار بﻤﺎﻧﺪ ﺑ ﻦ � ف ﺳﺎ ﺴﺘﺎی � ﺴﻨﺪگﺎن اﻓﻐﺎ �� ف ﻧ � اﺳﺖ. از اﯾﻦ رو، ﺑﺮ ن کﺎری دﺳﺖﺷﺴﺘﻪ و داﺳﺘﺎن ی ی ﭼﻨن � اﯾﺮان ازﺧ ً بﻪ ز � ﻫﺎی ﺧﻮد راکﺎﻣ ﺎن � � ﺎر � ﻣﻌ ی از اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اﺳﺖ. ﻪ ﻋﻄﺎی � ﺴﻨﺪ. ﻋﺎﻟ �� ﻧ � ف � ﺴﺘﺎن ﻣﻌﺮ � ی ﺧﻮد را ﻣﺘﻮﻟﺪ اﯾﺮان و اﻓﻐﺎ ﻋﻄﺎی ﮐﻨﺪ: » گ � زﻧﺪ ام را روی ﺪا � ﺴﺘﺎن ﭘ � ﻣﺮز اﯾﺮان و اﻓﻐﺎ ﮐﺮدم . « ١ ن ، ﺎت داﺳﺘﺎی � ﺲ از ورود بﻪ ادﺑ � اﻣﺎ ١ . ﮔﻔﺖ ﺴﻨﺪە �� ی : ﻣﻦ ﻧ ﻪ ﻋﻄﺎی � وﮔﻮ بﺎ ﻋﺎﻟ ﺸﻪ زدە � ﺎز/ﻣﺎ را از ر � ام ﻧﻪ اﻧﺪ، ﺧ ب ﮔﺰاری � ﻣﻬﺮ، ۱۸ ﻓﺮوردﯾﻦ ۱۳۹۸ د ر � ت � ، ﻗﺎبﻞ دﺳ اﯾ ﻦ ﺟﺎ .