باب و جامعۀ بابی ایران 138 کند. پس از رؤیاهای قدسی است، ذبیح رؤیای خود را از امام زمان نقل می ها جهد و مراقبه ذبیح سرانجام به وجود امام زمان به صورت انسانی مدّت یابد و بعد از اظهار امر باب به ملاقاتش مانند دیگر مردمان آ گاهی می شتابد: می به قبل از بیست سال 58 چون که در خلسه دیده بودم آن جمال با کمال مدتی طالب بُدم صاحب زمان تا رسم در خدمت شمس جهان دانستم آن ربّ جهان چون که می زین سبب طالب شدم ربّ جهان لیک در خلسه بُدی یا نوم آن دانم چه حالت بود آن من نمی اینقدر دانم بدیدم قبل از آن 59 که شود ظاهر به عشرین سال آن. هنگامی که باب در راه اصفهان به طهران از کاشان ۱۲۶۳/۱۸۴۷ در سال گذشت ذبیح اشتیاق خود را برای زیارت او در قالب رؤیای دیگری بیان می دارد: می قبل از آن که آن خداوند انام سوی کاشان آید و هر صبح و شام خواستم درک لقا از خدا می خواب دیدم یک شبی من با صفا صبح گفتم با برادر ای اخا شود طالع خداوند علا می گفت نبود در جهان زیشان خبر شود. خلسه حالتی است بین خواب و بیداری که در آن روح از برخی وقایع آتی با خبر می 58 در دو A. Sprenger . به کوشش کشّاف اصطلاحات الفنون والعلومالتهانَوی، محمّد علی. .۵97 )۱۸۵۴-۱۸۶۲ جلد، (کلکته .۳ – الف ۲ ، ورق بذبیح مثنوی 59
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2