57 بهمن احمدی امویی ی ا وقتی، به نظر برخی افراد، نهادها و سازمانها بیش از آنچه باید بزرگ میشوند، به آن ه ا توصیه میکنند که بیشتر از این بزرگ نشوند و از جلوی چشم کنار بروند. در خاطرات آقای برخوردار،که آقای علیاصغر سعیدی با ایشان مصاحبهکرد، ایشانگفت ای کاش اینقدر بزرگ نشده بودیم! فکر میکنم این مطلب هنوز از دامان تاریخ ایران پاک نشده است. 36 «بزرگشدن بیش از حد» موضوعی استکه در تاریخ ایران بارها و بارها به امتحان گذاشته شد و هر بار نیز با نارضایتی قدرت حاکمه روبهرو بوده است. این موضوع فقط به صاحبان سرمایه محدود نمیشود. در ایران ال اصو وقتی منزلت اجتماعی یا اقتدار فردی کسی از مرزهایی فراتر میرود، مثل هنرمند، نویسنده یا شاعر ، صاحبان قدرت دربارهی او نگران می شوند. این مطلب فقط به اعتبار صاحب سرمایه بودن نیست و در همهی حوزهها میتوان چنین چیزی را رصد کرد؛ شاید به همین خاطر استکه جعفر مرعشی چنین معتقد است: «در نحوهی واگذاریها و روشیکه در پیش گرفته شد، سعی میکردند به این مطلب حساس در حوزهی اقتصاد سیاسی توجه کنند. بنابراین، باید از آنجایی شروع میشد که ا در ال قب اختیار مردم بود و به آن واگذاریها هم سرعت بدهد.» تا پیشازاین مطالعاتی در زمینهی خصوصیسازی صورت گرفته بود. اما این مطالعات نظاممند نبود. در سازمان برنامه، سازمان صنایع ملی و سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران این مطالعات و تجربه در حال عملیاتیشدن بود. انگار در سازمان صنایع ملی آن زمان میخواستند تجربه کنند و ببینند که واگذاری چگونه میتواند در ایران شکل بگیرد. برای اینکار دو شرکت ر ا بررسیکردند: قند ورامین که اصالتا دولتی بود و پنیرسازی سراب که ا ب ا ال اص بودجههای عمرانی پیش از انق الب ایجاد شده بود. منابع پنیرسازی سراب را قبل از انق الب سازمان برنامه تأمین کرده بود. قند ورامین سالها دولتی بوده است. وزارت صنایع گزارش اتفاقاتی را به شورای اقتصاد داد که قرار بود در این زمینه رخ دهد. بهگفتهی مرعشی، پس از آن موج مخالفت در رسانههای مختلف ایجاد شد: تماسهاییکه ایجاد نگرانی میکرد شروع شد. یکباره با جریانی مواجه شدیم که 36 .گفتوگوی شفاهی با جعفر مرعشی، .۱398
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2