جستاری در ناپدیدسازی قهری 22 فرد ناپدیدشده برای روشن کردن وضعیت و مشخص کردن محل نگهداری او آغاز می شود. آنان، بسته به وضعیت خانوادگی، پیشینه مبارزات در هر کشور و وجود نهادهای مدنی که خانواده ها را در این شرایط یاری دهند، به شکل فردی یا جمعی برای کسب اطالع یا اعتراض به بازداشت عزیزانشان به نهادهای دولتی از جمله مقرهای پلیس، نیروهای امنیتی، ارتش، نیروهای شبه نظامی، زندان ها و بازداشتگاه ها، دادگاه ها و ادارات دولتی مراجعه میکنند. در همه موارد سیاست این بوده که اطالعی از وضعیت فرد ناپدیدشده در اختیار بستگان قربانی و جامعه در کلیت خود قرار نگیرد. هدف آن است که با ایجاد ابهام و تعلیق سبب اضطراب و وحشت از بی سرانجامی جستجو و زیستن در وحشت و نگرانی از سرنوشت نامعلوم و غالبا دردناک قربانی شوند. از منظر حاکمان الزم است تمام اجزای این سیاست، یعنی خشونت، بی رحمی، ابهام، پنهان کاری و انکار، به شکلی موثر و گسترده اجرا شود تا نتایج مورد نظر حاصل آیند. از همان ابتدا نه تنها زندانی کردن، بازداشت و ربودن فرد ناپدیدشده انکار، بلکه جستجوی فرد ناپدیدشده نیز جرم تلقی می شود . اسناد کافی وجود دارد که در تمام کشورهایی که ناپدیدسازی روشی سازمانیافته و گسترده برای سرکوب مخالفان بوده، بستگان قربانی که در جستجوی عزیزان خود بودند تحقیر و تهدید شده، آزار دیده و حتی بازداشت، شکنجه و ناپدیدشده اند. نکته مهم این است که هدف فراموشی کامل فرد ناپدیدشده نیست، بلکه هدف آن است که بستگان، نزدیکان و هم رزمان با محبوس کردن یاد و خاطره ناپدیدشدگان در پستوهای ذهن خود زیستن دائمی در اضطراب و بی پناهی را در تنهایی تحمل کنند. هدف دیگر آن است که مقامات با انکار در اختیار داشتن فرد ناپدیدشده شانه از زیر بار مسئولیت خود مبنی بر حفاظت از جان و سالمت فرد بازداشت و زندانی شده خالی کنند. عام ، الن فرد ناپدیدشده را برای به دست آوردن اطالعات شکنجه کرده و در بسیاری موارد بدون آنکه در جایی ثبت شده باشد آنان را به قتل رسانده و اجساد آنان را سربه نیست میکنند. خاطرات و شهادت های قربانیان و بستگان آنان و گزارش های منتشر شده از طرف
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2