جستاری در ناپدیدسازی قهری 28 کشورهای عضو برخوردار هستند. برای شکل گیری یک جنبش جهانی موثر حقوق بشر نه تنها حضور نهادهای غیردولتی محلی، ملی و بین المللی و نهادهای بین دولتی در مورد حقوق بشر ضروری بود، بلکه الزم بود روش های مناسبی برای همکاری میان این نهادهای مختلف به وجود آید. عالوه بر آن الزم بود این نکته مورد توافق گسترده قرار گیرد که نظارت بر نقض حقوق بشر به معنی نقض حاکمیت ملی نیست. رابطه میان نهادهای غیردولتی محلی و بین المللی مدافع حقوق بشر به طرق مختلف امکان پذیر شد. از جمله عفو بین الملل که در 7 خرداد 28( 1340 می )1961 در انگلستان تاسیس شده بود و در انتهای آن دهه تنها در تعدادی از کشورهای غربی حضور داشت و اعضای آن به حدود 15 هزار تن رسیده بود در دهه های بعد گسترش چشمگیری پیدا کرد. از اوایل دهه هفتاد است که عفو بینالملل به یک جنبش جهانی تبدیل شد و تعداد اعضا و تعداد کشورهایی که این جنبش در آن حضور فعال داشت در 1368 ،1358 و 1378 ( 1989 ،1979 و )1999 به ترتیب به 200 هزار نفر و 42 کشور، 700 هزار نفر و 60 کشور و بیش از یک میلیون نفر و 77 کشور افزایش یافت. عفو بینالملل در )1977( 1356 برنده جایزه صلح نوبل شد و به این ترتیب بر اعتبار و نفوذ آن در جهان و در نزد نهادهای محلی و نهادهای بین دولتی افزوده شد. نهادهای غیردولتی محلی و بین المللی مستقال و در همکاری با یکدیگر با سازمان دادن کارزارهای محلی و بین المللی، انتشار گزارش های دقیق و قابل اتکا و حضور گستردهتر در رسانهها، دولت های ناقض حقوق بشر را تحت فشار قرار می دهند تا سیاست های غیرانسانی خود را متوقف کنند. به موازات آن نهادهای غیر دولتی محلی و بین المللی با برقراری رابطه در جهت قانع کردن مسئوالن نهادهای بین دولتی برای انجام وظایف خود در راستای متوقف کردن نقض حقوق بشر توسط ال کشورهای عضو ت ش میکنند. نهادهای بین دولتی مانند شورای حقوق بشر سازمان ملل نیز اهمیت همکاری با نهادهای غیردولتی را دریافتهاند. از همین رو از دهه هفتاد به بعد تعدادی از سازمان های محلی و بین المللی غیردولتی مدافع حقوق بشر از موقعیت مشورتی در نزد نهادهای سازمان ملل
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2