تبارشناسی جنایت «ناپدیدسازی قهری » 31 فنبوئن 20 ، رئیس مرکز حقوق بشر سازمان ملل از 1355 تا ،1361 به دلیل منابع محدود سازمان ملل بیش از 85 این العات درصد اط سازمان از نقض حقوق بشر در جهان توسط سازمان های غیردولتی مدافع حقوق بشر تهیه می شود. (Keck and Sikkink 1998, 96) مروری بر گزارش دهی در مورد ناپدیدسازی ابتدا الزم است متذکر شوم که تا پیش از جنگ جهانی دوم رفتار حکومت ها با شهروندان ساکن در محدوده جغرافیایی و حقوقی آنان، جز در مواردی بسیار نادر مانند بردگی، موضوعی مطلقا داخلی و گزارش دهی در این موارد دخالت در امور داخلی محسوب شده و مغایر اصول مورد قبول بین المللی بود. (Sikkink 1993, 413) ال جنبش جهانی حقوق بشر بهویژه ت ش های گروه های محلی، ملی و بین المللی غیردولتی که در دهههای پنجاه و شصت (هفتاد و هشتاد میالدی) گسترش چشمگیری پیدا کرد در تغییر این دیدگاه نقشی تعیین کننده ای داشته است. در )1967( 1346 شورای اقتصادی و اجتماعی سازمان ملل طی یک مصوبه به کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل اجازه می دهد که در مورد وضعیت حقوق بشر در کشورهای عضو بحث کند و سپس در )1970( 1349 طی مصوبه دیگری اجازه میدهد که این کمیسیون به شکل محرمانه در مورد شکایت های دریافتی در مورد نقض فاحش حقوق بشر در یک کشور تحقیق کند. (Donnelly 2013, 7) از همین رو هر چند کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل از )1947( 1326 گزارش سالیانه منتشر می کرد اما عمال فاقد اشاراتی به نقض حقوق بشر و مسئله ناپدیدسازی در کشورهای عضو است. کمیسیون حقوق بشر کشورهای قاره آمریکا انتشار گزارش های سالیانه خود را از )1970( 1369 آغاز کرد. باید اضافه کرد که ناپدیدسازی جنایتی بود که هنوز نامی بر آن گذاشته نشده بود و حتی فعاالن حقوق بشر نیز کمتر آنرا به عنوان جنایتی متمایز از دیگر جنایت های شناخته 20 تئو فن بوئن ( Theo Van Boven ) وکیل و دیپلمات هلندی که به دلیل رابطه بسیار نزدیک با نهادهای غیردولتی مدافع حقوق بشر از جمله عفو بینالملل مورد انتقاد قرار داشت.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2