جستاری در ناپدیدسازی قهری 32 شده مانند ربودن، بازداشت خودسرانه، بازداشت بدون رعایت روال قانونی، شکنجه، اعدام خودسرانه و اعدام بدون رعایت روال قانونی میدانستند. عالوه بر آن عدم وجود نهادهای محلی، ملی و بین المللی مدافع حقوق بشر غیردولتی و مختل کردن ارتباط میان این نهادها تمام زنجیره انتقال اطالعات را از بین می برد. از همین روست که حکومت های سرکوبگر تمام تالش خود را کرده و می کنند که چنین گروههایی تشکیل نشوند و در صورت تشکیل رابطه میان آنها را تا آنجا که برایشان مقدور است دشوار و پر خطر کنند. و در نهایت رسانه های جریان اصلی که تمایل داشته باشند نقض حقوق بشر را پوشش خبری دهند موجود نبودند و به ویژه در آمریکا در سایه جنگ جهانی دوم، جنگ کره و مک کارتیزم رسانه ها از رودرویی با دولت و جناح راست که حامی بسیار جدی سیاست سختگیرانه علیه نیروهای پیشرو در کشورهای در حال توسعه و حتی در داخل آمریکا بودند پرهیز می کردند. از همین رو دور از انتظار نیست که گزارش دهی در مورد نقض حقوق بشر به طور کلی و مشخصا ناپدیدسازی تا دهه هفتاد میالدی بسیار نادر بوده و اطالعات اندکی در مورد این مسائل در دسترس باشد. به عنوان نمونه در گزارش های سالیانه عفو بین الملل از 1340 تا 1961( 1369 تا )1990 هیچ گزارشی از ناپدیدشدهگی در اتحاد شوروی وجود ندارد. در حالی که از شهادت های موجود می دانیم که ربودن و بازداشت افراد و سپس پنهان کاری در تعیین سرنوشت و محل نگاهداری قربانیان یکی از روش های متداول در اتحاد شوروی بوده است. ال همچنین در جمهوری اس می ایران 21 این سیاست به شکلی سازمانیافته و گسترده مورد استفاده نیروهای امنیتی بوده، اما تا سال های متمادی هیچ گونه گزارشی از این ناپدید سازیها موجود نیست. 21 شواه دی جدی از سازمانیافته بودن ناپدیدسازی از 1350 تا 1356 وجود دارد که الزم است تحقیق مستقلی درباره آن صورت گیرد.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2