جستاری در ناپدیدسازی قهری 40 غربی و کشورهای در حال توسعه برای جلب اعتماد مخاطبان در کشورهای در حال توسعه نیز از اهمیتی بسیار برخوردارند. (Ron, Ramos and Rodgers 2005) برای رفع این کمبودها نهادهای نظارتی با سازمان های غیردولتی محلی، ملی و بین المللی به ویژه عفو بین الملل همکاری نزدیک دارند. در بسیاری موارد «گروه کاری» به گزارش های عفو بینالملل اعتماد کرده و بر اساس این گزارش ها اقداما ت الزم را انجام داده است. از همین روست که می توان یک روند مشابه در گسترش دامنه گزارشهای «گروه کاری» و گزارشهای عفو بین الملل در مورد ناپدیدشدهگی مشاهده کرد. جدول 1 نشان می دهد که «گروه کاری» از سال 1359 تا 1980( 1401 تا )2022 حداقل وقوع ناپدیدسازی در 104 کشور را گزارش کرده است. الزم به ذکر است که همه این موارد در این سال اتفاق نیافتاده است بلکه اینها پرونده های بازی است که در نزد این گروه وجود دارد و این گروه هنوز هم در برخی از موارد، از جمله شیلی و آرژانتین، با گذشت حدود چهل سال از وقوع جنایت با دولت ها در مورد تعیین سرنوشت یا محل قربانیان و محل دفن آنان مکاتبه میکند. هر چند که موارد گزارش شده ناپدیدشدهگی در گزارش های نهادهای نظارتی بسیار کمتر از مقدار واقعی است، اما همین اطالعات نیز توانسته است بخشی از جامعه جهانی را متوجه وخامت اوضاع کرده و برخی کشورهای عضو سازمان ملل متحد را به رغم مقاومتهای مختلف متقاعد کند که الزم است مکانیزم های جدی تری برای محافظت افراد در برابر ناپدیدسازی تعبیه شود.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2