در محفل جمعهها ی نجف دریابندری تا روز یکشنبهکه پیرانی خبر داد نجف حالش خوب نیست و ساعتی بعد سهراب خبر داد که به حال اغما افتاده است، شاید سه ماهی می شد که او را ندیده بودم. دیدار ما از سالیان دور در روزهای جمعه اتفاق می افتاد و این نیز به علل مختلف و مهم تر از همه کرونا به تعویق افتاد تا به دیدار در لقاءالله بدل شد. اما سه ماه پیش با یک سال و دو سال پیش فرق چندانی نداشت، چند سال بود که دیگر نجف نجف نبود. تا حدود یک سال پیش سحر که از او مراقبت میکرد او را برای روزهای جمعه آماده می کرد و به زحمت از اتاقش به سالن پذیرایی میآورد تا آنجا روی مبل بنشیند و شمع خاموش مجلس شود و بعد دوباره او را به اتاقش منتقل می کردکه تا جمعهی بعد روی تخت بیفتد. در تمام مدتیکه او روی مبل نشسته بود هم همین طور ساکت و مات نشسته بود، نه حرکتی می کرد و نه حرفی می زد . اگر کتابی دم دستش بود، که معمو بود، ال آن را ورق می زد و نگاه میکرد، ام ا نمی خواند . قدرت خواندن از او سلب شده بود. در یک سال اخیر هم دیگر قادر به آمدن به اتاق پذیرای ی نبود و در همان اتاقکه بر تخت افتاده بود به دیدارش میرفتیم. این وضعیت چهارپنج سال آخر زندگی اش بود. آخرین باری که او توانست در مجامع عمومی ظاهر شود اردیبهشت سال ۱۳۹۳ بود که علی دهباشی در کانون زبان فارسی مجلس بزرگداشتی برای او
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2