147 های تن توسنی تعبیر باختین به )intonation( اعتباری لحن یا آهنگ توان به صدا را می دانستکه به نظر او در معنادهی سخن، چهگفتاری و چه نوشتاری، نقشی توان تر می معنای دقیق کند. به فراتر از بافتمعناشناختی و واژگانی آن ایفا می این صدا در آن کارکردی از زبان است که رومن )locus( گفت که بودگاهِ یاکوبسن بدان کارکرد شعری سخن نام نهاده است: آنگاه که سخن نه بر وگیرنده وگوینده، بلکه بر خود (در اصل: «پیام») تأکید )context( بافتگان ها و موسیقی وزن دارد و تمام معنایخود را در استعاراتو مَجازاتوجناس ویژه در شعر زنانه توان این صدا را به همچنین می 41 آورد. کلام به جلوه درمی ی ، یا مرحله )semiotic ای ( بازگشتی یا خواستی به بازگشت به ساحت نشانه آغازین نزدیکی به مادر، دانستکه ژولیاکریستوا آن را در برابر زبان نمادین معنایمتعارفودستورمندکه ذهنکودک کند: زبان به تعریفمی)symbolic( ی ای ارتباط با محیط و همچون عرصه ای پساز ساحت نشانه آن را در مرحله گیرد. در این بازگشت یا در اشتیاق این بازگشت اقتدار پدر (قانون پدر) فرامی ی جمع همه آورد. صدا حاصل زبان استعاره و مجاز روی می استکه شاعر به های لفظی و معنوی در یکگفتمان شعری است، اما نیرو و تأثیری این آرایه اصطلاحسپید از احمد ها دارد. در این تکه ازشعرِ به تکاین آرایه افزوده بر تک ی لفظی یا معنوی اماصداییهست: هیچ آرایه شاملو بی وماهمچنان کنیم دورهمی شب را و روز را هنوز را... با نگاهیبه اینجستارِ یاکوبسن: 41 Roman Jakobson, (1997) ‘Linguistics and Poetics’ In Newton K. M. (ed.) Twentieth-Century Literary Theory. Palgrave.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2