اوپی سرگرم سفر در هند بود و شفق در خانه‌اش در لندن به سر می‌برد. آنها در این مکالمه به موضوعات گوناگونی مثل تهدید سانسور و خیزش پوپولیسم، مشکلات نویسندگانِ چندهویتی و اهمیتِ توجه به رویدادهای پیچیده‌ی تاریخی در آثارشان پرداختند.
چند سالی است که مرسن به داستان‌ِ آدم‌های مختلف گوش می‌دهد، روایتِ آنها را می‌نویسد، و با صدای گرمش برای ما تعریف می‌کند.
فرهنگ کنونیِ ما، از چیدمان‌های هنری تا مقاله‌های شخصی و رمان‌های مبتنی بر راویِ اول شخص، دلمشغول ایده‌ی تجربه‌ی شخصیِ افراد است.
بازیابی یا خلق هویتی شخصی و جمعی در مواجهه با تبعیض و فرودست‌انگاری، یکی از دغدغه‌های تاریخیِ سیاه‌پوستان است.
خداناباوری و خداباوری چارچوب‌های رقیبی برای تبیین «کلان»پدیده‌هایی نظیر هستی، نظم، اخلاق، آزادی و آگاهی‌اند.
بر خلاف اصولی مثل عدالت و آزادی، همبستگی تا قبل از میانه‌ی قرن نوزدهم، یعنی کمی پیش از آنکه به شعار جنبش کارگری تبدیل شود، مفهوم سیاسیِ پرطرفداری نبود.
در چین سخنی بر سرِ زبان‌ها است مبنی بر اینکه مطالعه‌ی یک کتابِ ممنوع در شبی برفی یکی از لذت‌های واقعیِ زندگی است.
احزاب چگونه چراغ حقیقت‌گویی را در انسان خاموش می‌سازند؟ آیا دموکراسی بدون احزاب قابل تصور است؟
پژوهش‌ها نشان می‌دهد که بی‌ثباتیِ اقتصادی و اجتماعی، ناامیدی نسبت به آینده، موانع و محدودیت‌های سیاسی، تحریم و فساد از جمله مهم‌ترین دلایل مهاجرت از ایران است.
وزیری بسیار دلسوزانه و متعصبانه معتقد بود که موسیقی ایران با ابزار فرهنگ موسیقی غربی می‌بایست متحول گردد و در این راه هم زحمت زیادی کشیده و آهنگ‌های زیادی هم ساخته است.
«همه، بی‌آنکه هرگز اسناد و مدارک را بررسی کنند، عقیده دارند که دشمن مرتکب جنایت شده است و جنایت‌های طرفِ خودی را باور ندارند.»
دوره‌های طرفداری از اروپا در روسیه اغلب مقارن با علائم موفقیت اروپا و پروژه‌ی اروپایی است و توسط آن برانگیخته می‌شود. برعکس، سرخوردگی از اروپا و شیوع نیروهای ضداروپایی در روسیه مقارن با دوره‌هایی از بحران، بی‌ثباتی و تردید در درون خودِ اروپاست.
نزدیک به صد سال قبل در زمان شورش و کشتاری بزرگ در خاورمیانه، زنی به نام یاشار در دفترچه‌ی خاطراتِ روزانه‌اش به نحوی استعاری میدان جنگ را با تمام ساکنانش از جمله انسان‌ها، حیوانات، گیاهان، صخره‌ها و دشت‌ها ثبت کرد.
گرچه بسیاری از مردم اسمِ رالز را نشنیده‌اند اما نظراتش انقلابی در فلسفه‌ی سیاسی به راه انداخته و شاید تنها اندیشمند یک‌صد سالِ اخیر است که همه به جایگاه او در کانون اندیشه‌ی سیاسیِ غرب، در کنار کسانی مثل افلاطون، تامس هابز، آدام اسمیت و کارل مارکس، اقرار می‌کنند.
زوج مسلمانی که ۲۶ سال از ازدواجشان می‌گذرد، می‌شنوند که کلیسای ارامنه در دیار بکر بازگشایی شده است. زن به شوهر اعتراف می‌کند که ارمنی‌تبار است، شوهر با تعجب به او نگاه می‌کند و می‌گوید: «واقعاً؟ من هم همین‌طور!»
در نظرسنجیِ بی‌نامی از ده‌ها هزار دانشجو در آمریکا و کانادا، بیش از یک‌سوم از آنها به ارتکاب نوعی سرقت ادبی اقرار کردند.
او در سال ۱۹۲۴ تنها چند هفته قبل از چهل‌ویکمین سالگرد تولدش بر اثر بیماری سل درگذشت. او از دوستش خواسته بود که پس از مرگش تمامی نوشته‌‌هایش را بسوزاند.
سقراط می‌گفت: زندگیِ نیازموده، ارزشِ زیستن ندارد و آزمودنِ زندگی، جز همان گفت‌و‌گویی نیست که آتشِ وجدانِ ما را فروزان نگه می‌دارد؛ جز همان پرسشی که ما با خود یا با دیگری به‌مثابه‌ی خود در میان می‌گذاریم.
بختِ کافکا بلند بوده است که در ایران به وسیله‌ی مشهورترین نویسنده‌ی ما، صادق هدایت، به خوانندگان معرفی شد، و بخت ما، خوانندگان فارسی‌زبان، بلند بوده است که از طریق هدایت با کافکا آشنا شدیم.