در سال ۱۸۹۲ میلادی، شارلوت پرکینز گیلمن، نویسنده و فعال اجتماعی آمریکایی، داستان «کاغذ دیواری زرد» را در مجله‌‌ی نیو اینگلند منتشر کرد. داستانی که انگار ادبیات زنان را به قبل و بعد از خود تقسیم کرد. داستانی که مستقیم انگشت روی یک رویه‌ی ترسناک و رایج دوران علیه زنان گذاشت و صدای اعتراض و نگرانی زنان را عمومی کرد.
یک روز تابستانی گرم در ژوئیه سال ۲۰۱۵ ساندرا بلاند، زن جوان سیاه‌پوست اهل تگزاس، خوشحال از کار تازه‌ای که شروع کرده بود، سوار ماشین خود شد. کمی جلوتر، برایان انسینیا، مأمور پلیس سفیدپوست و ۳۰ ساله ماشین ساندرا بلاند را متوقف کرد. مأمور پلیس معتقد بود که...
عراقی که حسن بلاسم در داستان‌های خود ترسیم می‌کند، سیاه است و پر از مرگ‌ومیر، کشتار و خشونت. بلاسم حواسش است که نگذارد حتی یک لحظه مخاطب فراموش کند که عراق امروز، غرق در خشونت است و کشتار و زخم‌های دلمه بسته‌ی جنگ‌ها، جنگ پشت جنگ...
«نه! فراموش نمی‌کنیم!»: این عبارت، در کنار یاد افرادی که مدت‌ها پیش کشته یا مفقود شده‌اند، هر روز بیش از پیش در شبکه‌های اجتماعی و گفتگوی مردم به گوش می‌رسد. چرا بعضی از مردم، بر عدم فراموشی اتفاقات تلخی از این دست - که شاید حتی در گذشته‌های دور افتاده باشند- اصرار دارند؟ این کار چه سودی دارد؟ چه چیزی قرار است فراموش شود و چرا؟
«چرا نوشتن؟ چرا قلم و کاغذ و همنشینی واژه‌ها؟ چه شد که نوشتن را انتخاب کردند؟ تأثیر نوشتن بر حال و روز و سرنوشت‌شان چه بود؟» سیزده زن نویسنده از کشورهای عرب، هریک در یادداشتی شخصی، به این سؤال‌ها پاسخ می‌دهند، زن‌هایی که هریک به نوعی قربانی سرکوب و تبعیض علیه زنان در جوامعی بودند که «نوشتن» در آن‌جا انتخابی آسان برای یک زن نبود.