تصمیمات شاه در مورد شیوه‌ی رفتار با بهائیان تابع دو نیروی متضاد بوده است؛ یکی میل او به جلب رضایت روحانیون که عمدتاً خواهان سرکوب بهائیان بودند؛ و دیگری تمایل او برای آن که پیشاهنگ حقوق بشر شناخته شود. هر چند او تعصبی علیه بهائیان نداشت اما تجربه‌ی مراحل اولیه‌ی کارزار ضد‌بهائی در سال ۱۳۳۴ و نیز دو سال پایانی حکومت او نشان داد که هر وقت در تنگنای جدّی قرار می‌گرفت، به قربانی کردن بهائیان رضایت می‌داد.
چند سال پیش به نظر می‌رسید که موج پوپولیسم دست‌راستی، پدیده‌ی فرهنگی زودگذری باشد اما اکنون به جنبش سیاسی مهم این دوران تبدیل شد‌ه و نظم جهانی پنجاه سال اخیر را به هم ریخته است. این امپراتوری مرداک نبود که سبب شکل‌گیری این موج شد اما او بیش از هر شرکت رسانه‌ای دیگری، به تقویت و ترویج این موج پرداخته و از آن سود برده است.
نزدیک به ۱۷۰ سال پس از آن که باب در برابر جوخه‌ی آتش قرار گرفت، شبح او همچنان بر فراز ایران در گردش است. روزی نمی‌گذرد مگر آن که در رسانه‌های دولتی، نیمه‌دولتی و شبه‌دولتی، بر بالای منابرِ مساجد و حسینیه‌ها و حوزه‌ها، در صفحات روزنامه‌ها و... در شبکه‌های اجتماعی، از باب سخن نگویند. چرا این شبح ناپدید نمی‌شود؟