101 بینی باب جهان رفتن بر منابر که نشان برتری روحانیون بر مردم عادی و ضرورت تقلید از آیی و سخنرانی ضرورت نماید. برای هرگونه گرد هم ایشانست را تحریم می نماید که هم بالاتر کند و تأ کید می نشستن همگی بر صندلی را گوشزد می رفتن آخوندها بر منبر و هم پایین نشستن مردم بر زمین با وقار و بزرگی و ارجمندی و برابری آدمیان در ستیز است. به عبارت دیگر منبرگرایی و شمارد. نکتۀ بسیار مهمّ دیگر تأ کید آخوندگری را دون شأن مقام آدمیان می بر آنست که برای شناسایی یک پیامبر باید همگان خود دست به تحقیق بزنند و نه آنکه از آخوند و کشیش و یا کس دیگر کسب نظر و فتوا کنند. باب بیان دارد که سبب اصلی آزار همۀ پیامبران در زمان ظهورشان این بود که مردم می دادند که دانش خود جای جستجوی مستقلّانۀ حقیقت به کسانی گوش می به آنان نیز دانشی اقتباسی و یادگرفته از دیگران بوده است و نه آنکه از خود پیامبر و کلام او آموخته باشند. به عبارت دیگر ضرورت اندیشیدن فرد فرد نام آدمیان در بارۀ همه چیز از جمله در مورد دین با حضور دستگاهی به روحانیون و منبرگرایان در تضادّ است. برگزاری نماز جماعت که لازمۀ اقتداء به پیشنماز در عبادت است نیز در آثار باب نهی شده. ارتباط با خداوند نیاز به واسطه و تظاهر ندارد و هر کس تواند در خلوت قلب خود به نیایش پردازد. حتّی وقتی باب در مورد دفن می نماید که در این مورد نیز کسی دهد تأ کید می مردگان اجازۀ نماز جماعت می 14˝. مقدّم بر دیگران نایستد بلکه همه بطور مساوی در صفوف نماز قرارگیرند میزان بودن کلام پیامبر و نفی معجزه ترین باورهای باب اینست که معجزه یعنی درهم شکستن قوانین ّ از مهم وجه ربطی به وظیفۀ پیامبر و دیانت، یعنی تربیت اخلاقی و هیچ طبیعت به عرفانی آدمیان ندارد و در نتیجه دلیل حقّانیت یک پیامبر نیست. باب دستاویزی به معجزه را با پیشرفت فرهنگ و جامعه در جهت خردگرایی و خواهد که هم عرصۀ دین را یابد و می تجربه گرایی و رشد علم در تضادّ می سوی از خرافات و منطقِ جادو-محور پاک نماید و هم آنکه آدمیان را به احترام به قوانین طبیعت و کاربرد خرد سوق دهد. از نظر باب دلیل و گواه شکوه هستی است و نه حضور خدا در هستی، قوانین طبیعت و نظام پر .9:9 بیان فارسی 14
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2