بسیاری از ما در مورد استعدادها و قابلیت‌های شخصی خود مبالغه می‌کنیم، و در واقع درک درستی از توانایی‌های خود نداریم. این تمایل ذهنی اغلب ما را در مورد امکانات و توانایی‌های واقعی خود به اشتباه می‌اندازد و به ما «توهم اعتماد به نفس» می‌دهد، و همین توهم مانع از آن می‌شود که بتوانیم اشتباهات خود را اصلاح کنیم.

بعضی از پژوهشگران و دانشمندان ادعا کرده‌اند که میانگینِ بهره‌ی هوشی سیاه‌پوستان و آفریقایی‌تبارها به نسبت بقیه‌ی نژادها کمتر است. صرف نظر از این که چنین فرضیه‌ای اثبات نشده است، طرح چنین ادعایی در فضای عمومی مفید نیست، و نباید اجازه داد این فرضیه به عنوان موضوعی شایسته‌ی بحث و تبادل نظر آزاد مطرح شود.

پیشرفت‌های فن‌آوری سطحِ زندگی بسیاری از ما را بالا برده، و بیشترِ ما را از انجام کارهای سخت بی‌نیاز کرده‌ است. با این حال، فن‌آوریِ ماشینی و رایانه‌ای نمی‌تواند انسان‌ها را از مشاغل مربوط به «کار عاطفی» بی‌نیاز کند. «کار عاطفی» چیست؟ و چرا بیش از گذشته باید به آن بها داد؟  

دخترانمان را طوری بار می‌آوریم که بتوانند با کلیشه‌های جنسیتی به مبارزه برخیزند و رؤیاهایشان را دنبال کنند، اما این کار را در مورد پسرانمان انجام نمی‌دهیم. نویسنده این پرسش را که «چگونه می‌توانیم پسرمان را فمینیست بار بیاوریم؟» با گروهی از متخصصان اعصاب، روان‌شناسان، اقتصاددانان‌، متخصصان علوم اجتماعی و دیگر حوزه‌ها مطرح کرده و بر اساس پاسخ‌های آن‌ها گزارش جامعی نوشته که در ادامه می‌خوانید.

در دنیایی که بر اساس قواعد و قوانین مشخصی نظم یافته، پیروی از روال‌ها و رویه‌ها می‌تواند موجب موفقیت ما شود. با این حال، در بسیاری از موارد هم با سرپیچی از هنجارها و با بداهه‌پردازی به موفقیت دست پیدا می‌کنیم. بداهه‌پردازی چرا و چگونه می‌تواند به موفقیت ما منجر شود؟

پروردگارا! این متانتِ را به من عطا کن که آن‌چه را که نمی‌توانم تغییر دهم، بپذیرم! و این شجاعت را که آن‌چه را که می‌توانم، تغییر دهم! و این درایت را که بتوانم تفاوت این دو را تشخیص دهم!

امروزه تنها معدودی از افراد به طور علنی به عقاید نژادپرستانه‌شان اعتراف می‌کنند. با این حال، بسیاری از روان‌شناسان بر این باورند که اغلب ما ناخواسته نژادپرست هستیم. آن‌ها این نوع تبعیض را «تبعیض‌گذاری پنهان» می‌نامند. تبعیض‌گذاریِ پنهان دقیقاً چیست؟ چطور می‌توان حدود آن را تعیین کرد و در موردش چه می‌توان کرد؟

بسیار دیده‌ایم که بسیاری از افراد، در مواجهه با اخبار و حوادث مربوط به انواع جرایم (به ویژه جرایم جنسی)، قربانیانِ این جرایم را مقصر می‌شمارند و، خواسته یا ناخواسته، مرتکبان را تبرئه می‌کنند. روالِ «مقصر دانستن قربانی» چه دلایل و چه تبعاتی دارد، و چرا باید این روال را کنار گذاشت؟