این که به نظرِ ما ارزش اصلیِ زمان گذشته، «سادگی» است نشان می‌دهد که نوستالژی به دنبال برآورده کردن چه نیازی است. می‌خواهم بگویم آنچه واقعاً در خیال‌پردازی‌های پرحسرتمان به دنبالش هستیم سکون گذشته است.
لووی در سال ۱۹۳۸ در سائو پائولو در برزیل به دنیا آمده است. اما از سال‌ها قبل در فرانسه ساکن است و بیشتر به فرانسوی می‌نویسد. او به خاطر پژوهش درباره‌ی کافکا مدال نقره‌ی مرکز ملی پژوهش‌های علمی فرانسه را از آنِ خود کرده است. در میان مارکسیست‌های فرانسوی، لووی یکی از درخشان‌ترین چهره‌هاست.
چگونه اختلاف‌نظر به مناقشه‌ی حاد تبدیل می‌شود؟ چرا در سال های اخیر حتی بسیاری از جوامع دموکراتیک نیز دوقطبی شده و مناقشات حاد در آنها رواج یافته است؟ آیا باید از هر نوع اختلاف نظری اجتناب کرد؟ چطور می‌توان نظام‌های سیاسی و انتخاباتی را برای رهایی از مناقشه‌های حاد از نو طراحی کرد؟ و در نهایت راه خلاصی از این وضعیت چیست؟
بنا بر برخی یافته‌ها بین دینداری و حس معنادار بودن زندگی همبستگی معناداری وجود دارد. اگر این یافته‌ها درست باشند، در آن صورت با توجه به کم‌رنگ شدن دین در بسیاری از جامعه‌های بشری و غلبه‌ی سکولاریسم و ارزش‌های آن، چه چیزی می‌تواند به زندگی انسان معنا ببخشد؟
قرنطینه‌ی ناشی از همه‌گیری کووید-19 اختلالی تکان‌دهنده در زندگی بود، اما برای من تازگی نداشت. من قبلاً هم قرنطینه شده بودم، روزها یا هفته‌ها و حتى یک بار برای ماه‌ها نمی‌توانستم آپارتمان، اتاق خواب یا تختم را ترک کنم. من قبلاً بارها اسیر کاناپه، اتاق نشیمن و حمام بودم و از دنیایى خطرناک خود را پنهان مى‌کردم.
داروهای ضدافسردگی از پرمناقشه‌ترین درمان‌های دارویی در علم پزشکی هستند و پوشش رسانه‌‌ای درباره‌ی آنها معمولاً با سوگیری همراه است. اگر قرار بود هرچه را که در رسانه‌ها می‌خواندیم یا می‌شنیدیم باور کنیم، نمی‌دانستیم این داروها را باید درمانی بسیار مؤثر بدانیم یا دارو‌نما‌هایی بی‌خاصیت؛ آیا آنها داروهایی هستند به‌طرز خطرناکی اعتیادآور یا اینکه عوارض جانبی ندارند. آنچه روشن است، این است که تمامی این عبارت‌های ضدونقیض نمی‌توانند صحیح باشند.