ویلیام جیمز، پدر روانشناسی غربی، در سال ۱۹۰۲، تجارب معنوی را حالاتی از آگاهی برتر تعریف کرد، فرایندی که نتیجه‌ی تلاش انسان برای درک اصول کلی یا ساختاری جهان از طریق تجربه‌ی درونی است. عصاره‌ی نظریه‌ی او درباره‌ی معنویت را می‌توان با واژه‌ی «احساس تعلق» بیان کرد؛ حالتی دال بر این واقعیت که اهداف فردی فقط در چارچوب منافع جمعی، یا به عبارت دیگر در ارتباط با دیگران و کل جهان تحقق می‌یابد.
من از درد زنانه خسته‌ام و نیز از مردمی که از آن خسته‌اند. می‌دانم که زنِ آسیب‌پذیر حرفی کلیشه‌ای است اما در عین حال زنان زیادی را می‌شناسم که همچنان آسیب‌دیده‌اند. این گفته را دوست ندارم که زخم‌های زنانه کهنه شده‌اند؛ با شنیدن آن احساساتم جریحه‌دار می‌شود.
حدود دو هفته از انتشار خبر قتل علیرضا فاضلی منفرد، جوان ۲۰ ساله‌ی عرب اهوازی می‌گذرد. به گفته‌ی دوستان نزدیک علیرضا و آن‌طور که در فایل‌های صوتیِ به جا مانده از او نزد دوستانش مشخص است، او خود را یک همجنس‌گرای «غیرباینری» یا با جنسیت غیردوگانه معرفی می‌کرد و گفته می‌شود که افشای گرایش جنسی یا دست‌کم اجراگری رفتارهای خارج از کلیشه‌های «مردانگیِ» تعریف شده در جامعه به قتل او توسط سه تن از مردان خانواده‌اش انجامیده است.
پژوهش‌ها نشان داده‌اند که لامسه نه تنها در شکل‌گیری و نحوه‌ی ارتباط ما با خودمان و جهان پیرامون اهمیت بسزایی دارد بلکه سلامت روانی و جسمانی ما نیز متأثر از آن است. با توجه به این که دوران کرونا و تجویز فاصله‌گذاری اجتماعی باعث شده است تا لمس به یک تابو تبدیل شود، باید منتظر چه پیامدهایی بود؟
همه‌ی مذاهب، چشم‌اندازی برای بشریت دارند و خطوط کلی این چشم‌انداز را در آموزه‌هایشان بیان می‌کنند. اما تبدیل آن به ایدئولوژی و برنامه‌ی سیاسی برای اداره‌ی جامعه موضوع دیگری است و اسلام‌گرایی چنین فرآورده‌ای را پیش می‌نهد.
هدف از این مقاله این است که به مردم عادی کمک کند که وقتی عزیزان و دوستان‌شان گرفتار افسردگی مزمن می‌شوند و به فکر خودکشی می‌افتند، پیش از آن که از کمک تخصصی بهره‌مند شوند، و حتی در طول مداوا، به حرف‌‌های آن‌ها گوش دهند و از آن‌ها حمایت کنند.