آیا تابه‌حال آرزو کرده‌اید که ای‌کاش می‌شد آدم منظم‌تر یا اجتماعی‌ترى باشم؟ یا خلاق‌تر و مبتکرتر؟ یا شاید شما آدمی نگران هستید و دوست داشتید که کمی بی‌خیال‌تر بودید؟ اگر این‌طور است، بدانید که تنها شما نیستید که این‌گونه مى‌اندیشید.
شواهد فزاینده در حوزه‌های روانشناسی و عصب‌پژوهی حاکی از آن است که اَعمال محبت‌آمیز سلامت ذهنی را تقویت می‌کند، تندرستیِ جسمانی را بهبود می‌بخشد و حتی طول عمر را افزایش می‌دهد. محبت نه تنها برای طرف مقابل بلکه برای خود فردِ مهربان هم مفید است.
در حرفه‌ی من عجیب نیست که بشنوید افرادی در این فکرند که شاید شخصی را که برای ازدواج انتخاب کرده‌اند اشتباه بوده است. این واقعیتی رنج‌آور است، و چیزی است که خودِ من در ازدواج کنونی‌ام در سال‌های اولیه‌ی پس از تولد پسران دوقلویم خیلی به آن فکر کردم. دوره‌ای که، من و همسرم دل‌شکسته و ناامید با هم مشاجره می‌کردیم، و این بحث و دعوا اغلب سر میز شام درمقابل دوستان‌مان نیز ادامه می‌یافت.
این که به نظرِ ما ارزش اصلیِ زمان گذشته، «سادگی» است نشان می‌دهد که نوستالژی به دنبال برآورده کردن چه نیازی است. می‌خواهم بگویم آنچه واقعاً در خیال‌پردازی‌های پرحسرتمان به دنبالش هستیم سکون گذشته است.
برخی از شدیدترین منتقدان همدلی، دانشگاهیانِ رسمی لیبرال، مثل پرینز و بلوم، هستند. به نظر می‌رسد که مواضع آن‌ها مبتنی بر این عقیده است که، در حوزه‌ی اخلاقی، ما باید بر استدلال عینی و بی‌طرفانه تکیه کنیم. آن‌ها می‌گویند که همدلی چه‌بسا در حوزه‌ی شخصی مفید باشد، آنجا که می‌تواند دوستی را مستحکم کند یا به ما کمک کند کاستی‌های کوچک شریک خود را بپذیریم، اما در حوزه‌ی عمومی واقعاً جایی ندارد.
لووی در سال ۱۹۳۸ در سائو پائولو در برزیل به دنیا آمده است. اما از سال‌ها قبل در فرانسه ساکن است و بیشتر به فرانسوی می‌نویسد. او به خاطر پژوهش درباره‌ی کافکا مدال نقره‌ی مرکز ملی پژوهش‌های علمی فرانسه را از آنِ خود کرده است. در میان مارکسیست‌های فرانسوی، لووی یکی از درخشان‌ترین چهره‌هاست.
چگونه اختلاف‌نظر به مناقشه‌ی حاد تبدیل می‌شود؟ چرا در سال های اخیر حتی بسیاری از جوامع دموکراتیک نیز دوقطبی شده و مناقشات حاد در آن‌ها رواج یافته است؟ آیا باید از هر نوع اختلاف نظری اجتناب کرد؟ چطور می‌توان نظام‌های سیاسی و انتخاباتی را برای رهایی از مناقشه‌های حاد از نو طراحی کرد؟ و در نهایت راه خلاصی از این وضعیت چیست؟
بنا بر برخی یافته‌ها بین دینداری و حس معنادار بودن زندگی همبستگی معناداری وجود دارد. اگر این یافته‌ها درست باشند، در آن صورت با توجه به کم‌رنگ شدن دین در بسیاری از جامعه‌های بشری و غلبه‌ی سکولاریسم و ارزش‌های آن، چه چیزی می‌تواند به زندگی انسان معنا ببخشد؟