در قسمت دوم غذایای ایرانی همراه با فهیمه خضر حیدری به پختن «قیمه نثار» قزوین ادامه بدهید و از مردانی بشنوید که از تجربه‌ی خود در آشپزخانه و کلیشه‌های جنسیتی درباره‌ی آشپزی می‌گویند. از جواد منتظری، روزنامه‌نگار و عکاس درباره‌ی شور و لذتِ نان پختن بشنوید و دستور مخصوص قرمه‌سبزیِ حسین قاضیان، جامعه‌شناس، را امتحان کنید.
سلسله پادکست‌های «غذایای ایرانی» کاری است از فهیمه خضر حیدری. اگر به غذا به مثابه امر فرهنگی علاقه‌مندید، اگر غذا برای شما هم چیزی فراتر از غذا؛ و آشپزی برای‌تان رفتاری دل‌پذیرتر از صرفاً سرهم کردنِ چیزی برای سیر شدن است، دعوت می‌کنیم این پادکست را دنبال کنید.
ایدئولوژی تبلیغی و عرف رایج در جامعه که می‌خواست این دروغ را بقبولاند که زنان شوروی به دلیل اینکه «صاحب‌اختیار آشپزخانه‌اند»، قدرت اصلی در خانه‌اند و تصمیم گیرنده‌ی اصلی. ادعایی که نادرست بود و به دنبال بزک‌ودوزک این واقعیت که زنان نه تنها بیرون از خانه کار و کمتر از مردان دستمزد دریافت می‌کنند بلکه بارِ تمام امور خانه هم بر دوش آنهاست و خسته و فرسوده تمام روز در حال دویدن‌اند.
همه‌ی ما در ابتدا مهمان‌ایم. موجودات کوچولوی بی‌پناهی هستیم که دیگران باید تمام نیازهایمان را برطرف کنند. موجوداتی، که تا مدت‌ها، نمی‌توانیم جبران مافات کنیم اما معمولاً در زندگی پرستارانمان جا خوش می‌کنیم و برای همیشه در قلب آن‌ها جا می‌گیریم.
بورِک، به رغم ادعای مدیحه‌سرایان امپراتوری، نه مختص عثمانی بود و نه خاص پایتخت. برای قرن‌ها، بورِک غذای ایلیاتی‌ها و کوچ‌‌نشینان بود. بر روی آتش اردوگاه‌ها پخته می‌شد و از پکن تا بارسلون، از مودنا تا مغرب در کوله‌پشتی‌ها حمل می‌شد. با وجود آن که به سفره‌ی خان‌ها و شاهان راه یافته بود اما شاهدی بر نسل‌ها مهاجرت، کشورگشایی و جابه‌جایی بود.
جایزه‌ی انجمن نویسندگان، روزنامه‌نگاران و برنامه‌سازهای غذایی در بریتانیا مهم‌ترین جایزه‌ی این کشور در حوزه‌ی غذا و آشپزی است. امسال برنده‌ی گروه بهترین «کتاب آشپزی اول»، مریم سینائی بود و کتابی که درباره‌ی آشپزی ایرانی نوشته است. کتابی چشم‌نواز و خواندنی به اسم بلبل‌ها و گل‌سرخ‌ها: دستور غذاهایی از آشپزخانه‌ی ایرانی.