بورِک، به رغم ادعای مدیحه‌سرایان امپراتوری، نه مختص عثمانی بود و نه خاص پایتخت. برای قرن‌ها، بورِک غذای ایلیاتی‌ها و کوچ‌‌نشینان بود. بر روی آتش اردوگاه‌ها پخته می‌شد و از پکن تا بارسلون، از مودنا تا مغرب در کوله‌پشتی‌ها حمل می‌شد. با وجود آن که به سفره‌ی خان‌ها و شاهان راه یافته بود اما شاهدی بر نسل‌ها مهاجرت، کشورگشایی و جابه‌جایی بود.
جایزه‌ی انجمن نویسندگان، روزنامه‌نگاران و برنامه‌سازهای غذایی در بریتانیا مهم‌ترین جایزه‌ی این کشور در حوزه‌ی غذا و آشپزی است. امسال برنده‌ی گروه بهترین «کتاب آشپزی اول»، مریم سینائی بود و کتابی که درباره‌ی آشپزی ایرانی نوشته است. کتابی چشم‌نواز و خواندنی به اسم بلبل‌ها و گل‌سرخ‌ها: دستور غذاهایی از آشپزخانهی ایرانی.
«هدف من از نوشتن این کتاب این بود که غذاهای ایرانی رو به این‌ور دنیا بشناسونم و زیبایی‌های ایران، مردم ایران، فرهنگ و غذای ایران رو اونجور که واقعاً هست نشون بدم، نه آن‌جور که اینجا توی رسانه‌ها نشون میدن. می‌خواستم عشقم به غذای ایرانی، به کشورم، و به مردمم رو با بقیه در میون بگذارم.»
مستند «سفره» به کارگردانی توماس ای. مورگن، ماجرای پر پیچ‌وخم تلاش مریم را دنبال می‌کند تا کسب‌وکار کوچک اغذیه‌فروشی سیار راه بیندازد. مریم مدت‌ها در این فکر بود که کسب‌وکاری زنانه راه بیندازد و با کمک زنان پناهجوی دیگر کمپ، تلاش کنند تا هم وضعیت مالی خود و خانواده‌هایشان را بهتر کنند، هم دورهم کار و تلاش کنند و توانمند شوند و هم به الگویی برای فضای غم‌زده و درگیر رخوت کمپ تبدیل شوند.
در سال ۲۰۱۸ شاهد موفقیت دست کم چهار کتاب آشپزیِ ایرانی بودیم که توسط زنان ایرانی‌تبار به زبان انگلیسی نوشته شده و در آمریکا و اروپا منتشر شده‌ا‌ند. این موفقیت در ادامه‌ی مسیری است که طی دهه‌ی گذشته در حال شکل‌گیری بوده و به پیدایش نسل جدیدی از غذانگاریِ ایرانیان در دیاسپورا انجامیده است. ته‌دیگ: غذاها و داستان‌های ایرانی یکی از این چهار کتاب است که به دلیل جنبه‌های خاطره‌نگاری و ارائه‌ی فرهنگ ایرانی اهمیت ویژه‌ای دارد.
آیا غذا می‌تواند ملت‌هایی را که سال‌هاست بر سر دین می‌جنگند، کنار هم بنشاند؟ یا برعکس، به اختلافات جدیدی میان‌شان دامن می‌زند؟ شاید با خواندن حکایت «حموس»، غذایی که لبنانی‌ها، اسرائیلی‌ها، فلسطینی‌ها، مصری‌ها و سایر ملل خاورمیانه، آن را متعلق به خود می‌دانند، بتوان به نتیجه‌ای رسید.