یکی از چهره‌های مهجور در میان روشنفکران کشته‌شده به دست جمهوری اسلامی، علی‌اکبر سعیدی سیرجانی است. مهجور نه به این معنی که کسی نامش را نشنیده یا یادی از او نمی‌کند. او را بیش از هر چیز بابت نامه‌های انتقادی، صریح و البته روشنگرش به علی خامنه‌ای، رهبر نظام اسلامی، می‌شناسند. اما آن نامه‌ها ــ با همه‌ی اهمیتشان ــ تنها برگ آخر دفتر زندگیِ قصه‌گوی خوش‌سخنی بودند که در بیش از چهار دهه فعالیت فرهنگی‌اش، جزو استثناهایی بود که از یک طرف محبوب عامه بود و کتاب‌هایش جزو پرفروش‌ترین‌ها، و از طرف دیگر به‌واسطه‌ی آثار پژوهشی و دانشِ کم‌نظیرش مورد توجه و احترام اندیشمندان و خواص.
آینه‌ی دلم: زنان شاعر فارسی‌زبان و هزار سال شعر فارسی عنوان کتابی است که اخیراً با ترجمه‌ی دیک دیویس، شاعر و نویسنده‌ی انگلیسی‌تبار منتشر شده است. دیک دیویس برای پژوهشگران حوزه‌ی ادبیات فارسی در داخل و خارج از ایران نامی بسیار آشناست. از میان آثار متعدّد او می‌توان به ترجمه‌ی شاهنامه فردوسی، منطق‌الطیر عطّار نیشابوری، ویس و رامین فخرالدّین اسعد گرگانی و لیلی و مجنون نظامی گنجوی اشاره کرد. او ترجمه‌ی انگلیسی رمان دایی‌جان ناپلئون اثر ایرج پزشکزاد و نیز ارمغان مور اثر شاهرخ مسکوب را نیز به چاپ رسانده است.
الیاس علوی شاعر و هنرمند هنرهای تجسمی، در گفتگو با شبنم طلوعی از تجربه‌اش به عنوان مهاجر افغانستانی در ایران، و فعالیت‌های هنری‌اش می‌گوید. متن بخش‌هایی از این گفتگو پیش‌تر در آسو با عنوان «وطن کجاست؟» منتشر شده است.
الیاس علوی، شاعر و هنرمند هنرهای تجسمی در گفتگو با شبنم طلوعی از تجربه‌ی مهاجرت و دو دهه زندگی در ایران می‌گوید. الیاس شش ساله بود که پدرش پس از جان به در بردن از آخرین سوءقصد، با تفألی بر حافظ، تصمیم گرفت از روستایی در قلب کوهستان‌های افغانستان به همراه خانواده به ایران مهاجرت کند. الیاس علوی اکنون در استرالیا زندگی می‌کند.
شبنم طلوعی با فاطمه اختصاری، شاعر، ترانه‌سرا و نویسنده، درباره‌ی زندگیِ پر چالش او از کودکی تا امروز و همین‌طور فعالیت‌های فرهنگی و ادبی‌اش به گفتگو نشسته. ترانه‌هایی که در این پادکست به خوانندگی شاهین نجفی، شادی امینی و لیلی محسنی می‌شنوید، از سروده‌های فاطمه اختصاری‌اند و با اجازه‌ی آنها در این فایل شنیداری، استفاده شده‌اند.
کسی که می‌تواند با چشم جان و نه صرفاً چشم ظاهر ببیند در شرف دست یافتن به حکمت است. احتمالاً وقتی ما مُرده‌ایم به این قابلیت دست پیدا می‌کنیم، چه، تا زنده‌ایم چشمِ ظاهر و بدن نمی‌گذارد جز با آن ببینیم. سعدی یک گام پیش‌تر می‌گذارد و این احتمال را در زندگی مطرح می‌کند و با این شعر وضعیت پارادوکسیِ بغرنجی را پیش می‌کشد.