پیش از این، مخالفان اعدام، بیشتر معترض به اعدام کسانی بودند که «بی‌گناه» یا «قربانی ستم و شرایط دشوار و نابرابر» به شمار می‌رفتند. این بار اما اعتراض به اعدام از جایگاه انسان‌بودن برمی‌خیزد.
پای صحبت هفت‌نفر از نسل زد، از هفت‌گوشه‌ی ایران و جهان، نشسته‌ایم ــ هفت جوان نسلی زدیِ ۲۰ تا ۲۷ ساله از اصفهان، کردستان، زاهدان، تورنتو، آمستردام و شهرستانی کوچک در مرکز ایران.
نظم جدیدی در حال ظهور است ــ نظمی که می‌توانیم آن را مدرنیته‌ی دیجیتال بخوانیم. در اینجا هدف ما بررسی بنیادهای معرفت‌شناختی مدرنیته‌ی دیجیتال است: شیوه‌های شناختن، سخن گفتن و تخیل کردنی که تعیین‌کننده‌ی این عصرند.
گاهی اوضاع نه با کشفِ حقیقتی تازه بلکه با بیان آنچه همه از پیش می‌دانستند دگرگون می‌شود. گاهی بر زبان آمدنِ رازی نهفته سبب می‌شود که رابطه‌ای عاطفی از بنیاد زیر و رو شود. و گاهی بیان حقیقتی که همه می‌دانند اما هیچ‌کس را یارای بازگفتنش نیست می‌تواند ساختاری سیاسی را فرو بریزد.
لیلیت تریان آموزگار و پیشگام آموزش مجسمه‌سازی مدرن دانشگاهی در ایران است و اگر نقش ابوالحسن صدیقی در احیای دوباره‌ی مجسمه‌سازی را به کناری بگذاریم، لیلیت از نخستین هنرمندانی است که پای مجسمه‌سازی مدرن را به ایران باز کرد و با تربیت شاگردان و نسل تازه هنرمندان مجسمه‌ساز در توسعه و گسترش این هنر کوشید.
اگر ظاهر، گفتار و کردار یک نفر با افسانه‌ی رایج درباره‌ی نوابغ سازگار نباشد ــ برای مثال اگر حوصله‌سربر، راضی و خرسند، و دلسوز عزیزانش باشد ــ بعید است که او را نابغه بدانیم، حتی اگر دستاوردهای خیره‌کننده‌ای داشته باشد.
در این پادکست شبنم طلوعی با حمید متبسم موسیقی‌دان، نوازنده‌ی تار و سه‌تار، و آهنگساز برجسته‌ی ایرانی در مورد زندگی و کارنامه‌ی حرفه‌ای او گفت‌وگو کرده است.
شهرزاد اکبر، رئیس نهاد «رواداری» و یکی از برگزارکنندگان این دادگاه، می‌گوید: «می‌خواستیم با برگزاری این دادگاه مردمی بگوییم که زنان افغانستان فقط منتظر دیگران نیستند و خودشان دست به اقدام زده‌اند، عاملیت دارند و می‌خواهند صدایشان را به گوش دنیا برسانند.»
تقوایی بارها به شیوه‌های مختلف گفت که در جوامع سانسورزده، هنرمند و روشنفکر را باید با کارهایی که نساخته و حرف‌هایی که نزده شناخت و قضاوت کرد.
در اولین بخش کتاب، مایکل شیخ به غذایی اشاره می‌کند که او را به تحقیق برای نگارش این کتاب برانگیخت. شیخ در آخرین روز اقامت در افغانستان برای اولین بار این غذا را چشید و از خوش‌مزگی‌اش مبهوت شد.
بهشت و جهنم فقط روی زمین وجود دارند، و الان همین‌جا هستند. لازم نیست که منتظرشان بمانیم. اما منتظرشان می‌مانیم، و با امید واهی به خود تسلی می‌دهیم.
انتشار کتاب میراث ادبی فاطمه سیاح در شوروی رویداد جالب‌توجهی در عرصه‌ی تاریخ نقد ادبی در ایران به شمار می‌رود.
در رستوران فرودگاه آمستردام نشسته‌ام. زمان پروازم به دوبلین ساعت دو و نیم است. از پیش به من گفته‌اند که در طول پرواز از آمستردام به دوبلین، با ایوان كلیما، نویسنده‌ی چک، همسفرم.
برای نویسندگان ممنوع‌القلم فقط پست‌ترین مشاغل مجاز بود؛ حمالی، شبگردی، شیشه‌شویی، رفتگری و، اگر خوش‌شانس بودند، انبارداری. اما همین نویسندگان در آن دوران بهترین کتاب‌ها را نوشتند.
کلیما از دهه‌ی ۱۳۷۰ با ما ایرانی‌ها بود. با آن لحن روراست و صمیمی‌اش و با آن چهره‌ی دوست‌داشتنی و موهای بیتلی‌اش بر روی جلد کتاب‌هایش.
هنوز در دوران پیشاگذار هستیم و تا رسیدن به مرحله‌ی شروع گذار راه درازی در پیش داریم. در این مرحله مسئله‌ی اصلی نقشه‌ی راه است و سپس ائتلاف‌سازی و توافق پیرامون روایت مشترک.
مولانا، طی سال‌ها و در اثر عواملی که در این مقاله به آن می‌پردازیم، چنان دگرگون شد که به قول خودش، از «زاهد کشوری» و «صاحب منبر»، به «عاشق کف‌زنانِ» معشوق خود، بدل گردید.
بسیاری از کارخانه‌های بزرگ و معروف ایران، از جمله ایران‌ناسیونال، ذوب‌آهن اصفهان، تراکتورسازی تبریز، ماشین‌سازی اراک، لوله‌نورد اهواز، ارج، مینو، آزمایش و پارس‌توشیبا (پارس‌خزر) در این دوره تأسیس شدند.
وقتی گذار از دوران سرکوب آغاز می‌شود، «گذشته» پرسش دشواری را در برابر جامعه قرار می‌دهد. اکنون جامعه‌ای که سال‌ها در معرض سرکوب و خشونت بوده باید تصمیم بگیرد که با آمران و عاملان جنایت‌ها چه کند. ببخشد؟ فراموش کند؟ مجازات کند؟
ای کاش تصویری از او در دست می‌بود، از زنی که این دفتر از آنِ اوست، اولین زنی که خود را صاحب صورت و شمایل کرد، و با خود امکانِ تصویر داشتنِ زنان را آورد، که تا دیده نشوی تصویر نداری. همه از زیبایی چهره‌اش سخن گفته‌اند جز قلم‌موی نقاشی.
نمایش تئاترِ «زخم‌هایم از عشق است ــ فروغ فرخزاد، داستان یک زن» روایتی از زندگی فروغ فرخزاد، شاعر، نویسنده، بازیگر و کارگردان ایرانی است که به‌صورت تک‌نفره روی صحنه اجرا می‌شود.
رادیو ارومیه یا «رادیو چیچَست» که نامش را از اسم اوستایی دریاچه‌ی ارومیه ــ به معنای «درخشنده» ــ گرفته بود، در اواخر دهه‌ی ۱۳۲۰ با برنامه‌هایی به زبان‌های ترکی، کردی، آشوری و ارمنی آغاز به کار کرد و در آن دوران آینه‌ی تمام‌نمایی از تنوع قومی و فرهنگی در این منطقه بود.
