در دههی ۱۹۲۰، گروهی از زنان خانهدار آمریکایی، برای دست یافتن به آزادی و زندگی آرمانشهری، به اتحاد جماهیر شوروی مهاجرت کردند. با وجود تلاش آنها برای کمک به ساختن «آرمانشهر» شوروی، اکثر این زنان در مواجهه با خشونت، استبداد، و سرکوب حاکم بر آن جامعه سرخورده شدند.
بسیاری از مورخان معتقد بودند که اگر به مردم شوروی فرصت دهند که تجارب خود را بیپرده و صریح بیان کنند، سوسیالیسم را نقد خواهند کرد. اما مصاحبههای سوتلانا الکسیویچ بر این انتظارات خط بطلان کشید. هر چند شاهدان و راویان از تبلیغات نظام شوروی بهشدت انتقاد میکردند اما سوسیالیسم را مایهی آرامش و تسلی خود میدانستند.
اتحاد جماهیر شوروی، به عنوان یک رژیم تمامیتخواه و سرکوبگر، با آزادی بیان مخالف بود. با این حال، عدهای از دگراندیشان این کشور، به کمک شهروندان عادی و اعضای جامعهی مدنی، راههای مؤثری برای انتشار حقایق، افشای اخبار جعلی، و مبارزه با سانسور دولتی پیدا کردند.
میتوان شهرهای بزرگِ با خاک یکسانشده (از جنگ) را از نو برپا کرد؛ اما هیچ قدرتی در جهان نمیتواند مژگانِ ظریفِ چشمِ کودکی جانباخته را بلند کند.
به مناسبت روز جهانی نابودیِ کامل سلاحهای هستهای ــ پس از حادثهی چرنوبیل، سازمانهای بینالمللی هشدار پزشکان محلی دربارهی بروز «فاجعهی انسانی» را نادیده گرفتند تا بر رسواییِ ناشی از آزمایشهای هستهای غرب از دههی ۱۹۵۰ به بعد سرپوش بگذارند. کِیت براون در گفتوگو با آرو وِلمِت از تاریخ سرّیِ تشعشعات هستهای و اهمیت فاجعهی چرنوبیل در عصر تغییرات اقلیمی سخن میگوید.
تصویر بزرگ تاریخ را انسانهای «بزرگ» و وقایع عظیم میسازند. سنگینی این تصویر صدای رنج انسانهای «کوچک» در زندگی روزمره را خفه میکند. سوتلانا آلکسیویچ تلاش دارد تا ساختار روایت تاریخی را واژگون کند تا این صداها و سرگذشتهای کوچک شنیده شوند.
تازهترین کتاب سوتلانا آلکسیویچ، برندهی جایزهی نوبل ادبیات سال 2015، اخیراً به انگلیسی منتشر شده و با استقبال خوانندگان و منتقدان روبرو شده است. آلکسیویچ در این کتاب به فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و وجوه مثبت و منفی این تجربه برای اهالی آن کشور میپردازد.