پروندهی سه ماه و نیم فعالیت داوطلبانهی خانهی عروسک در روز جمعه ۳۰ خرداد با ارسال آخرین بستههای تجهیزات بیمارستانی به کادر درمانی شهرهای مختلف بسته شد. پروژهای که اواسط اسفند ۹۸ با همفکری مرضیه برومند و رخشان بنیاعتماد آغاز شد و با حمایت تعدادی از هنرمندان عروسکساز و دیگر دوستانشان به مرحلهی اجرا رسید.
حَجّاج به عنوان یک هنرمند قبل از هر چیز یک عکاس به شمار میآید اما عکاسی که همچنین طراح مد و اثاثیهی عجیب و غریب هم هست که با ارائهی آنها در بوتیکهای لندن و مراکش از هنرمندان مراکشی حمایت میکند. او در عین حال ویدیو میسازد و گاه گداری هم به چیدمان و نصب مجسمه میپردازد.
دیوید گیلبرت بارتون، روزنامهنگار و رواندرمانگر برجستهی آمریکایی نخستین بار در اواسط دههی ۱۹۸۰ به چکسلواکی سفر کرد، «دلباختهی این کشور شد» و کمتر از یک سال پس از انقلاب مخملی در نخستین روزهای پرشور ریاست جمهوری واتسلاو هاول به پراگ نقل مکان کرد. کتاب جدید او با نام «هاول: انقلاب ناتمام» زندگینامهی هاول، آخرین رئیس جمهور چکسلواکی، است.
چرا مارکس تلویحاً سرمایه را با شاهکاری ادبی مقایسه میکرد؟ خود او پیشتر در نامهی دیگری به انگلس در ژوئیهی ١٨۶۵ نوشته بود: «اکنون در مورد اثرم حقیقت را به تو میگویم. مزّیت نوشتههای من صرفنظر از نقائصشان این است که یک کل هنری را تشکیل میدهند.»
پروندههای اشتازی به دو دسته تقسیم میشدند: پروندهی عاملان و پروندهی قربانیان. شاید چندان شگفتانگیز نباشد که نام بسیاری از افراد در هردو این پروندهها دیده میشد، چرا که اشتازی با شعار رسمی «دانستن همهچیز» مثل هر دستگاه اطلاعاتی-امنیتی دیگری مأموران غیررسمی خود را نیز زیر نظر داشت و فضایی از ظن و بیاعتمادی همگانی را در سرتاسر جامعه تسری داده بود.
آثار و نقاشیهای زهرا دوغان زمانی معروفیت جهانی یافت که بنکسی، هنرمند مشهور بریتانیایی، در سال ۲۰۱۵، در حمایت از او نقاشی دیواری بزرگی به طول بیش از ۲۰ متر را در یکی از خیابان های شهر نیویورک به نشانهی اعتراض به زندانی شدن او کشید و از دولت ترکیه خواست که زهرا دوغان را آزاد کند.