پاکستان در محافظت از اقلیت‌های دینی خود سابقه‌ی درخشانی ندارد، اما وقتی پای «احمدی‌ها» به میان می‌آید، ما واقعاً سنگ تمام می‌گذاریم: اعضای این آیین اصرار دارند که خودشان را مسلمان بدانند و ما، که به شاخه‌ی اصلی اسلام تعلق داریم، اصرار داریم که با آن‌ها به عنوان بدترین نوع ملحدان رفتار کنیم.
تا همین چند دهه پیش، اکثر مردم در کشورهای اسلامی خاورمیانه در سایه‌ی تکثرگرایی و رواداری دینی زندگی می‌کردند، و زنان و اقلیت‌ها از آزادی نسبی برخوردار بودند. چرا این وضعیت دگرگون شد و تعصب و نارواداری شدت گرفت؟ چگونه بسیاری از کشورهای خاورمیانه، به ویژه پاکستان، با وجود پیشینه‌های لیبرالی، نهایتاً تسلیم اسلام‌گراییِ ستیزه‌جو شدند؟
بیست سال پیش، من برای اولین بار به هند رفتم. آن زمان هم داشتیم همین کار را انجام می‌دادیم: سالگرد استقلال کشورمان (پنجاهمین سالگرد آن) را جشن می‌گرفتیم، یا شاید در عزای پنجاهمین سال جدایی‌مان بر سر و سینه می‌کوبیدیم. چرا ما پاکستانی‌ها و هندی‌ها نمی‌توانیم مثل دو همسایه‌ی خوب با همدیگر زندگی کنیم؟
برای برگزاری میزگردهای سیاسی تلویزیونی در پاکستان، قاعده‌ای وجود دارد که روز به روز هم محبوب‌تر می‌شود. یک زن جوان و خوش‌صحبت، با موهایی آراسته، یک و یا چند (گاهی تا شش) مرد میان‌سال با موهای جوگندمی را معرفی می‌کند، و از آن‌ها می‌پرسد که نظرشان در باب فلان موضوع چیست.
در سنت‌های ادبی فارسی و اردو زنان شاعر تحقیر شده، نادیده مانده یا به سرقت ادبی متهم شده‌اند. معشوق خیالی مردان غزل‌سرا هم مذکر بوده یا جنسیت مشخصی نداشته است.