به شخصه نمی‌دانم حساسیت‌ها و دریافت‌ها و اندیشه‌های من تا چه اندازه با این زبانِ دشوار و نه چندان دقیق اما بسیار سرزنده‌ی لهستانی شکل گرفته‌اند. آیا می‌توانستم آن‌چه را که نوشتن‌اش برای من اهمیت اساسی داشته به زبان دیگری بنویسم؟ آیا باید از بابت این تقدیرِ زبانی‌ام شکرگزار باشم؟
اولگا توکارچوک نه تنها نویسنده‌ای نامدار بلکه فعالی سیاسی است و به دفاع از حقوق زنان و اقلیت‌های جنسی شهرت دارد. آن‌چه در ادامه می‌خوانید برگردان گزیده‌هایی از گفت‌وگوی دویچه‌وِله با این برنده‌ی نوبل ادبیات است.
هر رمانی سفری به جایی دیگر است. از دابلین جیمز جویس گرفته تا نارنیای سی. اِس لوئیس و سرزمین میانه‌ی تالکین، خواه سخن از مکانی واقعی باشد یا محلی کاملاً تخیلی، ادبیات عبارت است از تلاشی شجاعانه برای بازترسیم فضا و مکان.
«بهشت دسته جمعی» محصول چهار سال کار آتفه چهارمحالیان با کودکان محرومِ دروازه غار است که به داستان‌نویسی مشغول شدهاند. در این گفت و گو، چهارمحالیان از این کتاب، تجربه‌‌ی کارش با کودکان و جایگاه کنونی شعر در جامعه‌ی ما می‌گوید.
وقتی شوهر بی‌وفای «راما تولای» از دنیا می‌رود، دوست قدیمی و صمیمی او «آیساتو» با نوشتن نامه‌ای به او تسلیت می‌گوید. پاسخ بلند و طولانی راما تولای به این نامه اساس شکل‌گیری داستان «نامه‌ای بسیار طولانی» شده...
ادبیات و فرهنگ یک ملت همواره از ادبیات و فرهنگ ملت‌های دیگر الهام می‌گیرد. تلاش برای دور نگه داشتن آن‌ها از این تأثیرپذیری‌ها کار بی‌فایده و حتی خطرناکی است. یک شاعر و مترجم اهل مجارستان که در بریتانیا زندگی می‌کند، با این استدلال، ملی‌گرایی افراطی را مورد انتقاد قرار می‌دهد.
جایزه‌ی ادبی «اولا هان» آلمان در سال ۲۰۱۶ به یک نویسنده‌ی ایرانی - آلمانی به نام شیدا بازیار رسید. این نویسنده‌ی ۲۹ ساله با اولین رمان‌اش، «شب‌های آرام تهران»، که درباره‌ی یک خانواده‌ی مهاجر ایرانی است، توجه رسانه‌ها و منتقدان ادبی را به خود جلب کرد. «آسو» به همین مناسبت با او گفتوگو کرده است.
آرونداتی روی، نویسنده‌ی هندی و فعال سیاسی سرشناس، با رمان «خدای چیزهای کوچک» به شهرت رسیده و با مقالات خود در مورد اوضاع داخلی هند، مناقشه‌های فراوانی بر انگیخته است. روی در مصاحبه با مجله‌ی «اِل» از دغدغه‌های خود درباره‌ی ادبیات، سیاست، فمینیسم، و مُد می‌گوید.