ویدئو و عکس

پهلوی، دکتر محمد مصدق، ولیعصر. نام‌های خیابان ولیعصر فعلی، طولانی‌ترین خیابان ایران، که هجده کیلومتر است، و میدان راه آهن در جنوب تهران را به تجریش در شمال شهر متصل می‌کند. خیابانی که دیگر فقط معبر و خیابان نیست و پیچ‌های تاریخی فراوان به خود دیده و خاطره‌ی جمعی نسل‌ها شده است.

تکه‌های کوتاهی از این خیابان را در دوره‌ی ناصرالدین شاه کشیده بودند. در زمان رضاشاه این تکه‌ها به هم متصل شد، و کاخ سعدآباد را به کاخ مرمر وصل کرد. ابتدا سنگفرش بود و کمی بعد آسفالت شد تا گذر خاندان سلطنت از کاخی به کاخی دیگر را در چشم‌اندازی سبز آسان کند. وزرا و نظامیان هم از آن رفت و آمد می‌کردند تا شهریور ۱۳۲۰ که چشم مردم عادی هم به این خیابان دلباز روشن شد. مردم در خیابان پهلویِ آن روزگار عبور خودروهای متفقین را هم دیدند.

قدم به قدم این خیابان درخت چنار کاشته بودند و بوته‌های گل بین درختان چنار. بعد از انقلاب فروش تراکم شهرداری به خیابان ولی‌عصر هم رسید و قطع درختانِ سر به فلک کشیده‌اش رایج شد.

کاسبان جدید پای ریشه‌های سال‌خورده‌ی چنارهایش سم و سیمان ریختند و راه برای اتوبوس‌های تندرو ساختند. خیابان ولیعصر استعاره‌ای از تاریخ صد سال اخیر است.

نمایشگاه گروهی «ولیعصر؛ پوشه اول» به سرپرستی رامیار منوچهرزاده، مجموعه‌ای از عکس‌های این خیابان را در سه گالری آبتین، آریا و Ag که هرسه در مسیر همین خیابان است به نمایش گذاشته بود.

عکس‌های زیر، گزیده‌ای است از کارهای فردید خادم، عاطفه خدابخش، هادی خراسانی، فاطمه شریف، غزاله صداقت، نگین فیروزی، مجید قدکساز، نرگس مقدم و عطا نوین که هریک برداشت‌های خود را از این خیابان عکاسی کرده‌اند.