دادگاه مردمی برای زنان افغانستان: مسیری تازه برای دادخواهی
مریم فومنی
شهرزاد اکبر، رئیس نهاد «رواداری» و یکی از برگزارکنندگان این دادگاه، میگوید: «میخواستیم با برگزاری این دادگاه مردمی بگوییم که زنان افغانستان فقط منتظر دیگران نیستند و خودشان دست به اقدام زدهاند، عاملیت دارند و میخواهند صدایشان را به گوش دنیا برسانند.»
لازلو کرازناهورکای: آخرالزمان همین حالاست
هری کونزرو
بهشت و جهنم فقط روی زمین وجود دارند، و الان همینجا هستند. لازم نیست که منتظرشان بمانیم. اما منتظرشان میمانیم، و با امید واهی به خود تسلی میدهیم.
ناصر تقوایی: «من به مرگ نمیگویم شکست؛ مرگ بخشی از مبارزه است»
امید رضایی
تقوایی بارها به شیوههای مختلف گفت که در جوامع سانسورزده، هنرمند و روشنفکر را باید با کارهایی که نساخته و حرفهایی که نزده شناخت و قضاوت کرد.
وقتی جنگ، فرهنگ و سنتهای غذایی را تغییر میدهد
فرناز سیفی
در اولین بخش کتاب، مایکل شیخ به غذایی اشاره میکند که او را به تحقیق برای نگارش این کتاب برانگیخت. شیخ در آخرین روز اقامت در افغانستان برای اولین بار این غذا را چشید و از خوشمزگیاش مبهوت شد.
همسفر با ایوان کلیما در فستیوال بینالمللی نویسندگان در دوبلین (سپتامبر ۱۹۹۳)
نسیم خاکسار
در رستوران فرودگاه آمستردام نشستهام. زمان پروازم به دوبلین ساعت دو و نیم است. از پیش به من گفتهاند که در طول پرواز از آمستردام به دوبلین، با ایوان كلیما، نویسندهی چک، همسفرم.
مقالات روسی فاطمه سیاح: الگوی آگاهی و اِشراف علمی
بهروز اخلاقی
انتشار کتاب میراث ادبی فاطمه سیاح در شوروی رویداد جالبتوجهی در عرصهی تاریخ نقد ادبی در ایران به شمار میرود.
ایوان کلیما، وجدان پراگ
فهیمه خضر حیدری
برای نویسندگان ممنوعالقلم فقط پستترین مشاغل مجاز بود؛ حمالی، شبگردی، شیشهشویی، رفتگری و، اگر خوششانس بودند، انبارداری. اما همین نویسندگان در آن دوران بهترین کتابها را نوشتند.
ایوان کلیما؛ «زندگی رشتهای است که هر آن ممکن است گسسته شود»
هرمز دیّار
کلیما از دههی ۱۳۷۰ با ما ایرانیها بود. با آن لحن روراست و صمیمیاش و با آن چهرهی دوستداشتنی و موهای بیتلیاش بر روی جلد کتابهایش.
ما هم رؤیایی داریم
پاسخ سعید مدنی به آصف بیات
هنوز در دوران پیشاگذار هستیم و تا رسیدن به مرحلهی شروع گذار راه درازی در پیش داریم. در این مرحله مسئلهی اصلی نقشهی راه است و سپس ائتلافسازی و توافق پیرامون روایت مشترک.
آثار الوزرا، یادگارهایی از علینقی عالیخانی در خیابانهای ایران
سیروس علینژاد
بسیاری از کارخانههای بزرگ و معروف ایران، از جمله ایرانناسیونال، ذوبآهن اصفهان، تراکتورسازی تبریز، ماشینسازی اراک، لولهنورد اهواز، ارج، مینو، آزمایش و پارستوشیبا (پارسخزر) در این دوره تأسیس شدند.
مولانا و چالش معنویت طربناک
هوشمند دهقان
مولانا، طی سالها و در اثر عواملی که در این مقاله به آن میپردازیم، چنان دگرگون شد که به قول خودش، از «زاهد کشوری» و «صاحب منبر»، به «عاشق کفزنانِ» معشوق خود، بدل گردید.
عدالت انتقالی، زنجیری برای اسارت در گذشته یا پنجرهای روشن به آینده؟
مریم فومنی
وقتی گذار از دوران سرکوب آغاز میشود، «گذشته» پرسش دشواری را در برابر جامعه قرار میدهد. اکنون جامعهای که سالها در معرض سرکوب و خشونت بوده باید تصمیم بگیرد که با آمران و عاملان جنایتها چه کند. ببخشد؟ فراموش کند؟ مجازات کند؟
ایران خانم و رادیوی ارومیه
سوما نگهدارینیا
رادیو ارومیه یا «رادیو چیچَست» که نامش را از اسم اوستایی دریاچهی ارومیه ــ به معنای «درخشنده» ــ گرفته بود، در اواخر دههی ۱۳۲۰ با برنامههایی به زبانهای ترکی، کردی، آشوری و ارمنی آغاز به کار کرد و در آن دوران آینهی تمامنمایی از تنوع قومی و فرهنگی در این منطقه بود.
بحران جهانی سلامت
آتول گاواندی در گفتگو با روری استوارت و الستر کمبل
در ۲۰ ژانویه، یعنی روز معارفهی رئیسجمهور جدید، اعضای دولت بایدن مسئولیتهای خود را تحویل دولت جدید دادند، از جمله من که مسئولیت بهداشت جهانی را در «ادارهی توسعهی بینالمللی آمریکا» بر عهده داشتم.
آب در تمدن ایرانی
آرمین امید
مفهوم چندوجهی «فرهنگ آب» بر این امر دلالت دارد که آب در ذهن ایرانیان همواره نقشی فراتر از مایعی حیاتی داشته و پایه و اساس نظامهای اعتقادی، ساختارهای سیاسی، هویتهای اجتماعی و پویاییهای فرهنگی ایرانیان بوده است.
جغرافیا علیه تاریخ
هامون نیشابوری
چگونه ممکن است برداشتی از زمان به نفی تاریخ منجر شود و پیامدهای ناگواری برای تعاملات بشری داشته باشد؟
زنان داستاننویس عرب، راوی تاریخ مردممحور جنگ و ظلم و تبعیض
فرناز سیفی
فاطمه مرنیسی، جامعهشناس و نویسندهی اثرگذار مراکشی، در مقالهی معروف «نوشتن بهتر از جراحی کشیدن پوست است» تأکید میکند که تنها راه واقعی زنان عرب برای جوان و زنده ماندن، نوشتن است.
تأسیس «دیوان بینالمللی مبارزه با فساد» به نفع صلح و امنیت جهانی است
مارک وولف در گفتوگو با آسو
فساد را اغلب یکی از بزرگترین موانع تحقق عدالت و رفاه در سراسر دنیا میدانند. در کشورهایی مثل ایران که فساد نظاممند بر همهچیز، از اقتصاد تا حکمرانی، تأثیر میگذارد پرسش این است: وقتی که از نظامهای داخلی کاری ساخته نیست چه کسی افراد و نهادهای فاسد را ملزم به پاسخگویی میکند؟
