نکتهی مثبت جشنوارهی امسال حضور پررنگتر سینماگران زن بود. در چند سال اخیر، شاهد باز شدن تدریجی دری بودیم که بهطور سنتی به روی زنان بسته بود. این گشایش نشان داد که تبعیض جنسیتی که پیش از این آگاهانه یا ناآگاهانه بر نیمی از هنرمندان اعمال میشد تا چه حد جوامع بشری را از بخشی از هنر محروم ساخته بود.
ده سال پیش، بهرام بیضایی، کارگردان و نویسنده و پژوهشگر، ایران را به مقصد دانشگاه استنفورد در ایالت کالیفرنیای آمریکا، ترک کرد. ایران، سرزمینی که به قول عباس میلانی «بسیار با بیضایی نامهربان بود و بیضایی بسیار با ایران، مهربان بود و هست.»
در آغاز دههی ۴۰ خورشیدی، ما ایرانیان با خیزِ بلندِ ایدئولوژیِ بومیگرایی و «موج بازگشت» به اصالت گذشته ـ که عمدتاً از تقابل با مدرنیزاسیونِ دولتی (تقابل با «دیگری»)، هویت میگرفت ـ روبهرو میشویم.
کشور کوچک هلند، مبتکر و میزبان جشنوارههای بزرگی در عالم سینماست که از میان آنها میتوان به جشنوارههای روتردام، آمستردام و جشنوارهی فیلمهای کنشگرانه در لاهه اشاره کرد که این آخری به جشنوارهی «مسئله بر پرده» شهرت دارد.
بازیگر و خوانندهی ایرانی-آلمانی، یاسمین طباطبایی، در گفتگو با شبنم طلوعی، از تجربیات کودکی در ایران تا امروز و زندگی حرفهایاش در آلمان میگوید.
به مناسبت انتشار سیدیِ اپرای «پریا»، شیدا قراچهداغی آهنگساز و مدرس موسیقی در گفتگو با شبنم طلوعی از کودکیاش میگوید تا امروز؛ و از فعالیتهای فرهنگی و هنریاش در ایران تا سالهای پس از مهاجرت.