استیفن اَسما استاد فلسفه‌ی کالج کلمبیا در شیکاگو است که زمانى از اهالى خوشبخت جبهه‌ى مخالفین دین به شمار مى‌آمد. اکثر آثار و نوشته‌های قدیمی او شامل نقدهاى «بسیار تندى» علیه دین بود. او با اشتیاق فراوان برای نشریات مختلف سکولار و شک‌گرا مطالبی می‌نوشت و حتى نامش در فهرست افراد نام برده در کتاب «دوزخیان» به چشم مى‌خورد، کتابى که خوشبختانه تا به حال از آن بى‌خبر بودم.
روان‌شناسان تکاملی و اجتماعی به ما می‌گویند که انسان‌ها تمایلی عمیق و ریشه‌دار به اعتماد نکردن به «دیگری» دارند، یعنی به مردمی که به گروه یا اجتماع ما تعلق ندارند. اما یادآوری می‌کنند که سرشت ما جنبه‌ی به همان اندازه مهم دیگری هم دارد.
در میان خویشاوندان نزدیک ما در جنس حیوان، فقط نوع انسان است که دارای پدری همدل و شریک در زندگی کودک است. چرا فرایند تکامل، پدر ازخودگذشته را مطلوب دانسته و ترجیح داده است؟
علم خدا بر همه‌چیز و آگاهی او از اعمال و افکار انسان‌ها یکی از اصول مشترک ادیان ابراهیمی است، و تا حد زیادی در ارتباط با مسائل اخلاقی می‌گیرد. این ویژگی در فرهنگ‌ها و جوامعی که ادیان و خدایان دیگری دارند به چه شکل در می‌آید، و چه وجه اشتراکی با خدای ادیان ابراهیمی و پی‌روان آن دارد؟
سرشت انسان به جنگ گرایش دارد یا به صلح؟ زیست‌شناسی تکاملی در این باره چه می‌گوید؟ آیا یافته‌های زیست‌شناسان و روان‌شناسان را می‌توان به کل نوع بشر تعمیم داد؟