ای کاش تصویری از او در دست میبود، از زنی که این دفتر از آنِ اوست، اولین زنی که خود را صاحب صورت و شمایل کرد، و با خود امکانِ تصویر داشتنِ زنان را آورد، که تا دیده نشوی تصویر نداری. همه از زیبایی چهرهاش سخن گفتهاند جز قلمموی نقاشی.
صدیقه وسمقی، نویسندهی کتاب چرا علیه حجاب شوریدم که به تازگی از سوی نشر آسو منتشر شده، میگوید «با نوشتن این کتاب میخواستم به زنان مسلمان بگویم که شما مستحق این هستید که حقوق برابر داشته باشید و هیچکس نمیتواند با دین این نابرابریها را توجیه کند.»
دههها خودکامگی و ۱۴ سال جنگ داخلی در سوریه، نظامیگری را در قالب نوعی هویت تثبیت کرده و موانعی جدی در برابر احساس تعلق ملی به وجود آورده است.
در دههی اول اسفند، دستکم هشت خوانندهی زن به شکلهای مختلف در تهران روی صحنه رفتند و هیوا سیفیزاده در میانهی اجرای زنده در «عمارت روبهرو» دستگیر شد.
بسیاری از ناظران جنبشِ «زن، زندگی، آزادی» را جنبشی تنانه خواندند؛ جنبشِ سیاسی-اجتماعیِ تنهای بههمپیوسته. در قسمت هفتم از پادکستِ «با کمی تردید» از تنانگی و بدنهای سرکوبشده و معترض حرف میزنیم.
این نوشته نگاهی است به زمینههای اجتماعی و فرهنگی ماجرای ژیزل پلیکو زن ۷۱ سالهی فرانسوی که سالها شوهرش او را با مواد مخدر بیهوش میکرده و در اختیار مردان میگذاشته که به او تجاوز کنند. جزئیات ماجرای خانم ژیزل چند ماه پیش در جریان محاکمهی شوهرش آشکار شد.
چند هفته پیش از انتشار قانون «عفاف و حجاب» مقامات در ایران از ابتکار دیگری با عنوان «کلینیک ترک بیحجابی» رونمایی کردند که ظاهراً قرار است با کمک علم روانشناسی زنان را به رعایت حجاب وادارد. یعنی در واقع بیحجابی را نوعی اختلال روانی تلقی میکنند که با علم روانشناسی قابل علاج است.
طبق آدرسی که از طریق پیامک دریافت کردهام زنگ آپارتمانی را در یکی از محلات مرکز تهران میزنم. جلوی آسانسور دو مرد جوان ایستادهاند. آنها نیز همراه ما به طبقهی آخر میآیند. جلوی درِ آپارتمان زن و مرد جوانی ایستادهاند، وارد میشویم.
