چند ساعتی که گذشت میان دو کوه می‌رفتم و می‌ایستادم و نفسی تازه می‌کردم و سر می‌چرخاندم، صدای آواز گاهی به گوشم می‌رسید و این تنها نشانه‌ای بود که امیدوارم می‌کرد که به‌زودی می‌آیند، کمی که گذشت در آن سپید و سیاه برف و کوهستان نقاط کوچکی را دیدم که از کوه با سرعت پایین می‌آمدند، لیز می‌خوردند و پایین می‌آمدند، دوربین را روشن کردم و زوم کردم، خودشان بودند، کولبرهایی که بر روی گونی‌های زرد و نارنجی بزرگی نشسته بودند و از کوه به سمت پایین غلت می‌زدند.