امسال جشنواره‌ی سینمای دیاسپورا هجده ساله شد. این جشنواره در تورنتوی کانادا برگزار می‌شود و به نمایش فیلم‌هایی اختصاص دارد که موضوع‌هایی نظیر مهاجرت، ادغام در جامعه‌ی جدید، و پیوند فرهنگ‌ها را بررسی می‌کنند.
سِرهی پلوخی، که ماه گذشته جایزه‌ی بِیلی گیفوردِ بهترین اثر غیرداستانی را برای نگارش کتاب چرنوبیل: تاریخ یک تراژدی به دست آورد، همیشه می‌خواست درباره‌ی بدترین فاجعه‌ی هسته‌ای دنیا چیزی بنویسد، مخصوصاً چون این فاجعه را از نزدیک به چشم خود دیده بود. این انفجار در سال 1986 در نیروگاه هسته‌ای اوکراینی رخ داد. او می‌گوید: «در آن زمان آن‌جا بودم. آن ترس و وحشت را به یاد می‌آورم.»
مجموعه عکس‌های «کودکان کار» تصاویری از کودکان جنوب تهران است که در سه مرکز غیردولتی و غیرانتفاعی برای حمایت از این کودکان تهیه شده است. در این مراکز فعالان حقوق کودکان با زحمت و پشتکار زیاد و گاهی به رغم موانعی که مسئولان دولتی جلوی پایشان می‌گذاشتند، فضای زنده و سازنده‌ای برای کودکان ایرانی و افغان فراهم کرده‌اند.
چهل و یک آلبوم از حیات مردی به جا مانده که اسمش در تاریخ هنر ثبت نخواهد شد مثل اغلب آدم‌های دیگر، درحالی که ماحصل تلاش هنرمندانِ ماندگار در تاریخ هنر و آدم‌هایی از جنس هلموت هرتزوگ، یک مفهوم است: «من می خواهم زنده بمانم.»
آیا مجازات اعدام شیوه‌ای منصفانه و کارآمد است؟ از نظر اقتصادی اعدام به صرفه‌تر است یا حبس ابد؟ پیامدهای زیان‌بار تماشای اعدام چیست؟ از استدلال‌های موافق و مخالف مجازات اعدام چه می‌دانیم؟ آیا بین دموکراسی و لغو این مجازات رابطه‌ی معناداری وجود دارد؟ کدام روند برای لغو مجازات اعدام موفق‌تر بوده است: لغو گام به گام یا یک‌باره؟
