کودکان سرشار از پرسش‌های ساده اما مهم در مورد انواع پدیده‌های پیرامون‌شان هستند. آن‌ها می‌خواهند بدانند که چرا پدیده‌ها به این شکل اتفاق می‌افتند. دلایل علمیِ موجود درباره‎ی دنیای پیرامون کودکان و اتفاقات واقع در آن را بر چه اساس و به چه شیوه‌ای باید برای آنان توضیح داد؟

از منظر تاریخی، به نظر می‌رسد که فلسفه، در مقایسه با علم، به پیشرفت‌های زیادی دست نیافته است. اما چنین تصوری واقعاً نگران‌کننده نیست. فلسفه آینده‌ی گسترده‌ای پیش رو دارد. فلسفه حتماً می‌تواند در  آینده، و به یاری علم، برای پرسش‌های قدیمی خود پاسخ‌های تازه‌ای پیدا کند. 

شما محق هستید هر عقیده‌ای که می‌خواهید داشته باشید. اما عقاید شما، درست مانند عقاید من، می‌توانند در معرض انتقاد و وارسی قرار گیرند. «آزادی عقیده» و «حقِ داشتنِ عقیده» به این معنی نیست که دیگران حق ندارند عقیده‌ی ما را زیر سؤال ببرند و یا آن را نادرست و زیان‌بار بشمارند.

اخیراً، دوباره تردید‌ها درباره‌ی ارتباط «روان‌شناسی» و «اخلاق» در بحث‌های نظری شدت گرفته است. در نگاه نخست، چنین تردیدی کاملاً نابجا به نظر می‌رسد: آیا ارتباط خصایص و سرشت ما با آن‌چه که باید به لحاظ اخلاقی انجام دهیم بدیهی نیست؟ اما در واقع این تردیدها قدمتی بس طولانی دارند و فلاسفه‌ی اخلاق برای قرن‌ها در این باره بحث کرده‌اند.

مخالفان دین، که به فایده‌ی کاربردهای بشریِ مذهب و ارزش تأثیرگذاری‌ آن بر زندگی انسان شک دارند، می‌خواهند عقاید دینی را بی‌اعتبار کنند و می‌گویند که مردم این عقاید را (برخلاف شناخت سکولاری که «متخصصان» عرضه می‌کنند) بر اساس «ایمان» می‌پذیرند، نه «دلیل و مدرک».

آمارتیا سِن در جستار «عدالت در دنیای جهانی» (۲۰۱۱)، و همچنین پیشتر در کتاب «ایده‌ی عدالت» (۲۰۰۹)، بدون حاشیه‌روی به ما می‌گوید که از رکود اقتصادی سال ۲۰۰۸ چه درس‌هایی می‌توان آموخت: ثروت آدم‌های بسیار پول‌دار تا حدی کاهش یافت اما کم‌درآمدترین افراد، آدم‌های مستقر در «قاعده‌ی هرم»، در سطح محلی یا جهانی، بودند که بیش از همه از این رکود آسیب دیدند.

مشهورترین نقل قولی که سیمون دوبووار را معروف کرده این گفته‌ی اوست: «هیچ کس زن زاده نمی‌شود بلکه تبدیل به زن می‌شود.» یک وجه دیگر فلسفه‌ی او که کمتر شناخته شده است، و به این روزها مرتبط‌تر، کنشگریِ سیاسی او است. دیدگاه او متأثر از برداشت متافیزیکی‌اش از نفس و «خویشتن» است، مبنی بر این که ما هیچ «ذات ثابتی» نداریم.

«آزادی بیان» از اصل‌های اساسی دموکراسی در دوران مدرن است. با این حال، امروزه بسیاری از مدافعان دموکراسی، به جای رعایت این اصل، بر محدود کردن آن تأکید می‌کنند. در مقابل، بسیاری دیگر از شهروندانِ دموکراسی‌ها احترام گذاشتن به «آزادی بیان» به هر شکل و شیوه‌ای را شرط برقراری دموکراسی می‌شمارند. هردو گروه به «آزادی بیان» اعتقاد دارند، و در عین حال برداشت‌های آن‌ها از این مفهوم ناهمساز به نظر می‌رسد.