برای توصیف تلاش کشورهای کمونیست پیشین برای تقلید از غرب پس از ۱۹۸۹ از اسامی مختلفی استفاده شده است ــ آمریکایی‌شدن، اروپایی‌شدن، دموکراتیک‌شدن، لیبرال‌شدن، توسعه، ادغام، سازگار‌شدن، جهانی‌شدن ــ اما معنای آن‌ها همواره مدرن‌شدن از راه تقلید و ادغام‌شدن از راه همانند‌سازی بوده است.

هنگامی که در سال 2013 مخالفان قانونی کردن ازدواج همجنس‌گرایان در فرانسه جنبش اجتماعی بزرگی را ترتیب دادند، جنبشی که به «تظاهرات برای همه» مشهور شد، بسیاری از روزنامه‌نگاران و سیاست‌شناسان فرانسوی آن را «مه 68 محافظه‌کاران» خواندند. اغراق نیست اگر بگوییم...

 در میانه‌ی دهه‌ی اول این قرن، یک متخصص علوم سیاسی با پیشنهاد عجیبی به سراغ عصب‌شناسی به نام رید مونتِگیو رفت. او گفت که وی و همکارانش شواهد و مدارکی دارند که نشان می‌دهد گرایش سیاسی ممکن است تا حدی موروثی باشد و با واکنش فیزیولوژیک ما به تهدیدها بتوان به آن پی‌برد.

نویسنده کاستی‌های شکلِ غربی دموکراسی را، به ویژه برای جهانِ غیرغربی، مطرح می‌کند و در ادامه تلاش جهانِ غیرغربی را برای خلقِ یک دموکراسی جدید بررسی می‌کند و به ضرورت‌ها و چالش‌های‌ پیش‌ِرو می‌پردازد. او آینده‌ی دموکراسی را در پیوند با لزومِ تنوع‌بخشی به مفهوم آن مورد تأمل قرار می‌دهد.

از معانی گوناگون لیبرالیسم چه می‌دانیم؟ چرا بعضی از احزاب لیبرال خود را «چپ» یا «رادیکال» می‌خوانند؟ عنصر اصلی لیبرالیسم چیست؟ آیا لیبرالیسم رو به افول است؟

نظم جهانی لیبرالی، که با پایان «جنگ سرد» برقرار شده و آمریکا رهبری آن را بر عهده دارد، با چالش‌های جدی و عمیقی مواجه شده است. این «نظم نوین جهانی» احتمالاً به زودی از بین می‌رود. اما چه نظم بهتر و مفیدتری می‌تواند جایگزین آن شود؟