ماجرای عاشقانه‌ی من با شهر میلان که شروع شد، اومبرتو اکو که فقط چهار سال از من بزرگ‌تر بود، عملاً دبیر تحریریه‌ی انتشارات بومپیانی به حساب می‌آمد. سراغش را گرفتم، قرار ملاقاتی گذاشتیم، و طراحی‌های خودم را پیش روی‌اش گذاشتم. با صورت کامل اصلاح‌کرده، پوست بسیار سفید و موهای بسیار سیاه، چهره‌ی دل‌نشینی داشت، با صدایی که گهگاه حالت جیغ به خودش می‌گرفت. آن صدای براق و برنده را هرگز از دست نداد.

سی سال قبل در ۴ نوامبر ۱۹۸۹ شمار فراوانی از شهروندان آلمان شرقی به میدان الکساندرپلاتس در برلین دو‌شقه‌شده‌ی آن زمان هجوم بردند تا به حکومت این کشور اعتراض کنند. «جمهوری دموکراتیک آلمان» در حال فروپاشی بود. اریش هونِکِر، رهبر منفور کشور، از قدرت کنار زده شده بود. هزاران نفر از کشور گریخته بودند. پنج روز بعد، پس از آن که یکی از مسئولان حزب به اشتباه اعلام کرد که هر کس بخواهد می‌تواند کشور را ترک کند، تعداد زیادی از مردم از دیوار بالا رفتند.

در چهاردهمین نمایشنامه‌ی هوشنگ توزیع، با اجرای خیره‌کننده‌ی خود او در نقش فریدون فزخزاد، هنرمند میرا به هستی نامیرا راه می‌یابد... شاید تأمل‌برانگیزترین پرسشی که زندگی فریدون فرخزاد و شاعر نقره‌ای مطرح می‌کنند این باشد که چرا و چگونه شاعری که آغاز کار هنری‌اش از آینده‌ای موفق خبر می‌داد و می‌توانست جهانی شود، عاقبتی چنین غم‌انگیز یافت؟

زنی که نیمی از صورتش در تشک فرو رفته، به حالتی جنینی روی تختی فلزی خوابیده است؛ زنی دیگر با پاهایی باز در حالی که دامنش به دور کمر جمع شده روی ملحفه‌های سفید دراز کشیده است. سومین زن...

آواز خواندن مقوله‌­ای جهان‌­شمول است. در تمامی فرهنگ‌­ها وجود دارد و به‌رغم اعتراضات به صدای بد، تقریباً همه قادر به خواندن هستند... برای من و همکارانم این پرسش مطرح شد که آیا آواز خواندن رفتاری است که برای پیوند دادن گروه­‌ها تکامل یافته است؟

در اواخر سال 1887، هنرمندی تنگدست به نام ونسان ون‌گوگ تعدادی نقاشی روی دیوارهای غذاخوری شاله در پاریس آویخت. بالای میزهای عریضی که پاریسی‌های کم‌درآمد برای خوردن غذاهای ساده و همیشگی دورشان جمع می‌شدند، آثار ون‌گوگ در کنار آثار هنرمندانی همچون آنری دو تولوز-لوترک، امیل برنارد و دیگر هنرمندان آوانگارد دیوارها را تزئین کرده بودند.

ثناء فاروق در گفت‌وگو با نشریه‌ی گوئرنیکا توضیح می‌دهد که چرا خود را نه عکاس جنگ بلکه تصویرگر زندگی روزمره در یمن می‌داند. او امیدوار است که بتواند چهره‌ی واقعی مردم این کشور را به جهانیان نشان دهد و این تصور را از اذهان بزداید که یمنی‌ها تنها به فکر کشتن یکدیگرند.

در اوت سال ۲۰۰۳، هنرمند فلسطینی ساکن رام‌الله، حسن حورانی، در حالی که سعی می‌کرد برادرزاده‌اش را از دریای مدیترانه در ساحل یافا نجات دهد، غرق شد. هیچ‌کدام‌شان شنا بلد نبودند؛ دزدکی به اسرائیل رفته بودند تا ساحل یافا را ببینند، چون به عنوان فلسطینیانِ ساکنان کرانه‌ی باختری اجازه‌ی عبور نداشتند.