یک سال پس از درگذشت اندی وارهول، مؤسسه‌ی ساتبی در حراجی ۱۰ هزار تکه از لوازم شخصی او را به معرض فروش گذاشت که چیزی بیش از ۷ هزار خریدار بالقوه‌ی آثارش را به وسوسه انداخت. سال ۱۹۸۸ بود. دیک کاوت در دقایق آخر در محل حراج حاضر شد و به قیمت‌های پرداخت‌شده برای یک مبل راحتی که امیل ژاک رولمن طراحی کرده بود کنایه زد.
هرچند موسیقی جاز (Jazz) به اندازه‌ی دهه‌های ۷۰ و ۸۰ میلادی محبوب نیست، اما هنوز کلوب‌هایی هستند که از یک طرف به هنرمندان جوان‌تر فرصت می‌دهند که صدای‌شان شنیده شود و از طرف دیگر به دوست‌داران موسیقی جاز این شانس را می‌دهند که صداهایی متفاوت بشنوند. یکی از این صداها، که هر از گاهی در یکی از کلوب‌های برلین روی صحنه می‌رود، گروه موسیقی «گلنار-ماهان» است.
در بازار نساجی داراجانی در استون تاون که ناحیه‌ای تاریخی در شهر زنگبار (پایتخت زنگبار) است، زنان در میان ده‌ها دستفروشی که کانگا می‌فروشند، راه می‌روند و خرید می‌کنند. کانگا لباسی آفریقایی است که رنگ‌های متنوعی در آن به کار می‌رود و بر اساس الگوهای مختلفی از سنتی گرفته تا امروزی و مُد سال بافته می‌شود.
این نمایشگاه فریدا کالو را به عنوان هنرمندی قرن بیست‌ویکمی بازآفرینی می‌کند، هنرمندی که زندگی‌اش نوعی هنر نمایشی و اجرای درخشان هم هست. اما این نمایشگاه، که از لوازم شخصی و لباس‌ها و زیورآلات فریدا تشکیل شده است، با درنگ بر زندگی شخصی او و با تأکید بر درد و رنج‌هایی که کشیده، درخششِ نگاه تیزبین و شگفت‌انگیز او در آثار هنری‌اش را خاموش می‌کند.
بیست و سه سال بعد از مرگ زودهنگام عبده، موزه‌ی «هنرهای مدرن نیویورک» به همراهی چند تن دیگر، برای اولین بار نمایشگاهی درباره‌ی زندگی و آثار رضا عبده ترتیب داد. یک روز مانده به آخرین روز این نمایشگاه، صبح زود سوار اتوبوس شدم و واشنگتن دی‌سی را به مقصد نیویورک ترک کردم تا فرصت یگانه‌ی تماشای نمایشگاهی درباره‌ی رضا عبده را از دست ندهم.
ایگور گولومستاک در کتاب «هنر توتالیتر» زمینه‌ها و روند پیدایش این نوع هنر و سرانجامِ آن را به بحث گذاشته است. او به نمونه‌های متعددی از هنر توتالیتر در اتحاد جماهیر شوروی، آلمان نازی، ایتالیای فاشیستی، چین مائوئیستی، و نظام بعثی در عراق پرداخته است. این مقاله در صدد بررسی نمونه‌های این نوع هنر در نظام جمهوری اسلامی ایران است.