چین در دههی ۱۹۸۰ میلادی تصمیم گرفت درهای بستهی کشور را به شکل محدود به روی جهان خارج باز کند تا سرمایهگذاران بیشتری جلب شده و توسعهی اقتصادی سرعت بیشتری گیرد. سیاستی که بهرغم سود کلان اقتصادی و سیاسی که برای کشور داشت، صداهای منتقد اندک داخل کشور را بیشتر انعکاس داد و بحث لزوم آزادیهای سیاسی و اجتماعی را بیشتر دامن زد.
در جریان انتخابات ریاستجمهوری برزیل، آدمهای اهل فناوری به شکل مستقیم و غیرمستقیم از سوی کارزار انتخاباتی هر دو رقیب اصلی استخدام شدند تا با استفاده از واتساَپ و ابزارهایی که امکان ارسال همزمان یک پیام مشخص را به صدها هزار کاربر میدهد، تلفنهای همراه میلیونها شهروند برزیل را بمباران خبری کنند. بمبارانی که بسیاری از اخبارش یا از بیخوبن جعلی و دروغ بود، یا تنها بخشی از واقعیت بود.
اکتبر هرسال، شهر واشنگتن دیسی، میزبان جشنوارهی فیلمی با عنوان «شبهای عرب» است. فیلمهای کوتاه و بلند، داستانی و مستند، از کشورهای مختلف عرب در ۲ هفته نمایش داده میشود و گاه کارگردانهای بعضی از فیلمها برای جلسهی پرسش و پاسخ با شرکتکنندگان در برنامه حضور پیدا میکنند.
هلن کلر نویسندهای بود نابینا و ناشنوا و بهرغم دشواریهای بسیار توانست خواندن، نوشتن و صحبت کردن بیاموزد، بنویسد و به نمادی از اراده تبدیل شد. این روایت غالب از هلن کلر است. اما او تا زمانی که زنده بود سعی داشت با این تصویر تکبعدی و «اسطورهی موفقیت شخصی» که رسانهها از او میساختند، مبارزه کند.
مردم آمریکا، از گوشهوکنار کشور، در ۸ سال ریاستجمهوری باراک اوباما، خطاب به او نوشتند و اکثر آنها در کمال ناباوری، جواب نامهشان را دریافت کردند. کتاب تازهی جین ماری لاسکاس که نویسنده، روزنامهنگار و استاد ادبیات انگلیسی در دانشگاه «پیتزبورگ» است، به زیر و رو کردن و بررسی میلیونها نامهای اختصاص دارد که خطاب به اوباما نوشته شد.
مستندِ دختران، به کارگردانی فری ملکمدنی، به رؤیاها و آرزوهای دختران نوجوانِ 9 مدرسه در سراسر ایران و موانعِ رسیدن به آنها میپردازد. این مستند هفتهی گذشته در مدرسهی مطالعات بینالملل دانشگاه آمریکایی در واشنگتن دیسی به نمایش درآمد.
در خیابان پنسیلوانیا، واقع در مرکز شهر واشنگتن دیسی، پایتخت ایالات متحدهی آمریکا، درست در چند قدمی کاخ سفید تابلویی جلوی در ورودی یک ساختمان با ظاهری کسلکننده است. تابلویی که نوید میدهد با ورود به چهاردیواری این مکان، «آرامش»، «سکوت»، «خواب آسوده» و «نفسی عمیق و راحت» در انتظار شماست. در قرن بیستویکم هر چقدر جیبت خالیتر باشد، حق دسترسیات به سکوت و آرامش کمتر است. باور ندارید؟
کمتر از دوهفته از انتشار یادداشت «بینام» معروف در نیویورک تایمز میگذرد. یادداشتی از یک «مقام رده بالا در کابینهی دونالد ترامپ» که مدعی شد او و بعضی دیگر از مقامات کابینهی ترامپ به «گروه مقاومت داخلی» در کاخ سفید تبدیل شدهاند، با خیلی از سیاستهای ترامپ موافق نیستند و «سخت» تلاش کرده و میکنند که جلوی این دست اقدامات ترامپ را بگیرند.