تا قبل از این‌که به اروپا بیایم، درباره‌ی هولوکاست و سرنوشت یهودیان در جنگ جهانی دوم و دوره‌های پیش از آن، کم و بیش، خوانده بودم. در این اواخر که گذارم به شهری به نام «آیزنشتادت» افتاد، نزدیک جایی که در اتریش زندگی می‌کنم، تصاویری از بازمانده‌ی زندگی و مصائب یهودیان در این شهر دیدم که داستان‌ها و تاریخی را که خوانده و شنیده بودم زنده و مجسم کرد، چنان‌که انگار خودم شاهدشان بودم.
چند سال پیش، کمی بعد از اعتراض‌ها و سرکوب‌های سال ۸۸، در یکی از کلاس‌های هنری زیرمجموعه‌ی وزارت ارشاد شرکت کرده بودم. اولین بار آنجا بود که دیدم دو نفر از همکلاسی‌هایم در کلاس‌های مختلط، روسری‌هایشان را برمی‌دارند و روی شانه می‌اندازند. یادم می‌آید در اولین برخورد از حرکت‌شان چنان شگفت‌زده شدم که نتوانستم تعجبم را پنهان کنم. منتظر واکنش استاد بودم و فکر کردم الان است که هر دو را از کلاس بیرون کند.
آشنایی‌ام بر می‌گردد به روزهای پر هیجان نوجوانی‌ام. زمانی که همه چی خلاصه می‌شد در کتاب و فعالیت‌های پرهیجان سیاسی و اجتماعی. زمانی که هیچ ناعدالتی را بر نمی‌تابیدیم و به قدرت دست‌هایمان برای تغییر ایمان داشتیم. آن زمان بود که وارد جمعی شدم که امیدم را ناگهان چند برابر کرد. دختران و پسران جوانی که دغدغه‌ی برابری و عدالت داشتند.
درصد بالایی از زنان افسردگی پس از زایمان را تجربه می‌کنند. ابتلا به افسردگی قبل از بارداری، تحمل اضطراب در دوران بارداری، تجربیات و حوادث تنش‌زای زندگی، سطح پایین حمایت‌های اجتماعی و خانوادگی از عوامل ایجاد افسردگی در زنان هستند.
در عالم بچگی به خواب هم نمی‌دیدم که خودم هم روزی مهاجرت کنم. پر رنگ‌ترین صورت مهاجرت برایم او بود تا این که ده سال پیش اواخر بهار، از ایران بیرون آمدم. یادم است روز آمدنم، هوای تهران خوب بود. هنوز داغ داغ نشده بود. چند ساعت مانده به پرواز با همسایه‌ها خداحافظی کردم.
چهل و یک آلبوم از حیات مردی به جا مانده که اسمش در تاریخ هنر ثبت نخواهد شد مثل اغلب آدم‌های دیگر، درحالی که ماحصل تلاش هنرمندانِ ماندگار در تاریخ هنر و آدم‌هایی از جنس هلموت هرتزوگ، یک مفهوم است: «من می خواهم زنده بمانم.»