در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ به فکرمان هم خطور نمی‌کرد که به آلمان سفر کنیم. پدر و مادرم جزو آدم‌هایی بودند که نمی‌خواستند اتومبیل ساخت آلمان بخرند و اعلام کرده بودند هرگز پا در آلمان نمی‌گذارند. نظر مادرم این بود که: «نباید یک شاهی بهشان داد».
این یادداشت که برای اولین بار در شماره‌ی ششم مجله‌ی گردون در سال ۱۳۶۹ منتشر شده است به مناسبت بیست‌وچهارمین سال‌گرد قتل زنده‌یاد احمد میرعلائی بازنشر می‌شود. احمد میرعلائی از جمله روشنفکرانی بود که در جریان معروف به قتل‌های زنجیره‌ای به اشکال فجیعی کشته شدند.
در ینگه دنیا، پیرمردی دوست‌داشتنی و اهل شیراز بود که در شهری کوچک از توابع ایالت نیویورک نزدیک خانه‌ی ما زندگی می‌کرد. در آن شهر کوچک، که تعداد ایرانیان زیاد نبود، لطف او شامل حال ما هم شده بود و گاه به دیدارش می‌رفتیم و او نیز به خانه‌ی ما می‌آمد...
آنقدر هم به سیگار کشیدن زنان حساس بودند که حتی یک بار نی‌ای که دست یک دختر بود را با سیگار اشتباهی گرفتند و با بی‌سیم آمدند بالای سرش که «در دوربین دیده‌اند سیگار دستته» هرقدر هم که دخترک گفته بود سیگار نیست و نی است، جواب شنیده بود...
در محوطه‌ی بیرونی مسجد سلطان احمد استانبول، جایی هست که وضوخانه‌ای هم ساخته‌اند و نزدیک آن، زیر سایه‌ی درختان پیر و بلند، نیمکت‌هایی هست که مسافران و بازدیدکنندگان بر روی آن می‌نشینند و استراحت می‌کنند و گپی می‌زنند. مسجد سلطان احمد، خلاف ایاصوفیه که دیگر به موزه تبدیل شده است، هنوز...
وقتی صحبت از اختراعات و اکتشافات مهم در تاریخ به میان می‌آید به ندرت نام زنان دانشمند به گوش می‌خورد. اکثر مردم شاید تنها دانشمند زنی که می‌شناسند ماری کوری باشد. چرا؟