حدود شش دهه پیش، کوامی برتوِیْت (Kwame Brathwaite)، عکاس سیاه‌پوست جوانی، از محله هارلم نیویورک، نقطه عطفی تاریخی در زندگی و فرهنگ سیاهان آمریکا را به تصویر درآورد، و اثرش ماندگار شد. بعد از حدود شصت سال، بهار امسال نمایشگاهی در یادآوری و بزرگداشت کارهای او در لس‌آنجلس برگزار شده و کتابی از مجموعه عکس‌های او نیز منتشر شده است.
اخیراً گالری Ag در تهران نمایشگاهی از عکس‌های محسن یزدی‌پور را برگزار کرد و کتاب او منظری برای ندیدن رونمایی شد. محسن یزدی‌پور دانش‌آموخته‌ی کارشناسی ارشد عکاسی از دانشگاه هنر تهران است و بارها در داخل و خارج از ایران عکس‌هایش را به نمایش گذاشته است. او در«منظری برای ندیدن» به ثبت پاره‌هایی از تهران پرداخته است. تهران به دید او شهری است نه برای قدم زدن و خاطره‌سازی و مجال، که برای گذر از سر تعجیل و برای ندیدن.
فردا با پرواز ساعت ۲ بعدازظهر به استانبول خواهیم رفت. هیچ درکی ندارم از این که استانبول چطور جایی‌ست، جز عکس‌هایی که در اینستاگرام دیده‌ام و رنگ‌های شاد و بورِک و کباب ترکی و ایرانی‌هایی که مثل من و خانواده‌ام استانبول را برای دیدار پس از سال‌ها دوری انتخاب کرده‌اند. استانبول برای ما شده است میعادگاه دیدار. جاهای دیگری هم بود که می‌توانستیم انتخاب کنیم، مثلاً گرجستان. مثلاً قبرس یا ارمنستان، با این‌حال اغلب استانبول را انتخاب می‌کنیم.
دیروز عصر خانم فرزانه میلانی به کافه‌ای در استانبول آمد تا درباره‌ی شهیرترین زن شاعر معاصر، فروغ فرخزاد، و کتابی که درباره‌ی او نوشته است، سخن بگوید.
در وسط شهر کوچکِ ما جایی باز شده به اسم «خانه‌ی با صفا» که پاتوق دلگشایی است برای اهالی شهر، به‌خصوص مهاجرانِ تازه‌وارد، که تصور نکنند تنها هستند، و یا این‌که هر کس باید بار زندگیِ دشوارش را به تنهایی بر دوش بکشد.
انیشتین یهودی‌زاده بود. اگر او نیز مانند چند میلیون یهودی دیگر در کوره‌های آدم‌سوزی از بین رفته بود، فکرش را بکنید، بشریت امروز به‌دور از بسیاری دستاوردهای او کجا ایستاده بود!