در محوطهی بیرونی مسجد سلطان احمد استانبول، جایی هست که وضوخانهای هم ساختهاند و نزدیک آن، زیر سایهی درختان پیر و بلند، نیمکتهایی هست که مسافران و بازدیدکنندگان بر روی آن مینشینند و استراحت میکنند و گپی میزنند. مسجد سلطان احمد، خلاف ایاصوفیه که دیگر به موزه تبدیل شده است، هنوز...
روز شنبه، ششم مهرماه روز برگزاری انتخابات ریاست جمهوری در افغانستان است. نسل جدیدی که در این سالهای بعد از سقوط حکومت طالبان، انتخابات را تجربه کرده است حتی اگر...
دوباره باید از راه حیرتان وارد اوزبیکستان میشدم. ... خانمی که مامور مرزی افغانستان بود گفت این قرصهای سردردی را که داری همینجا بگذار و با خودت نبر که دردسری برایت ایجاد نکنند. حرف او را قبول کردم اما او به من نگفته بود که داشتن کتاب دردسر بزرگتری خلق خواهد کرد...
آیا از حیث اخلاقی کشورها موظفاند که مهاجران را به درون خود راه دهند و به ایشان حق عضویت در جامعهی خود را اعطاء کنند؟ آیا مهاجرپذیری تکلیف اخلاقی کشورهای مهاجرپذیر است یا امری اختیاری؟ آیا ما باید به سوی جهانی بدون مرز برویم که آدمیان میتوانند آزادانه به هرجا که میخواهند بروند و در صورت تمایل در هر جایی غیر از زادگاه خود اقامت کنند و به عضویت جامعهی میزبان درآیند؟ یا باید مرزهای برساختهی سیاسی را که مانع حرکت آزادانهی انسانها در سطح جهان میشود به رسمیت بشناسیم و آن مرزها و محدودیتهای ناشی از آنها را اخلاقاً قابل دفاع بدانیم؟ فرض کنیم که کشور میزبان مکلّف است که به فرد پناهجو پناهندگی بدهد. اما آیا اخلاقاً مکلّف است که به آن فرد پناهجو حقّ شهروندی هم اعطاء کند؟ حقّ پناهندگی و حقّ شهروندی چه تفاوتهایی دارند؟ اینها از جمله پرسشهایی است که در گفتگو با دکتر آرش نراقی، دانشیار دین و فلسفه در کالج موراوین (Moravian College) در پنسیلوانیای آمریکا، مطرح کردهایم.
بیش از ۲۲ میلیون پناهنده در سراسر دنیا وجود دارد که هر یک قصهای ناگفته دارند. برای گرامیداشت «روز جهانی پناهندگان» داستانهایی از پناهندگان ۷ ساله تا ۷۵ ساله را برای شما تعریف میکنیم؛ برخی از آنها به تازگی از وطن گریختهاند و بعضی دیگر دههها است که از میهن رانده شدهاند.