در نگاهی که مادربزرگم به زندگی داشت گویا هیچ اتفاقی بی دلیل نمی‌افتاد. آدم هیچ کاری را بی‌سببی مشخص انجام نمی‌داد. مثلاً اگر دستت را بر سرت بکشی، یعنی سرت درد می‌کند، اگر بر کمرت بگذاری، یعنی کمرت درد می‌کند و بر پاها، نشانه‌ای از پادرد. همه نشانه‌هایی از درد. بزرگ‌ترین فلسفه‌ی دایه در زندگی این بود که همه‌ی آدم‌ها به مراقبت نیاز داشتند الا خودش.
پاپ فرانسیس، رهبر کاتولیک‌های جهان، در آوریل 2017، در برنامه‌ی «تِد» سخنرانی کرد. او طی نطقش بر اهمیت همبستگی انسان‌ها، عطوفت در برخورد با یکدیگر، و امیدواری به آینده تأکید می‌کند، و می‌گوید که آینده‌ی بشریت را باید با توجه به این ارزش‌های اساسی ساخت، به گونه‌ای که همه‌ی ما انسان‌ها را در بر بگیرد. سؤال این است که آیا امروز از رهبران دینی جهان اسلام صدای مشابهی شنیده می‌شود؟
جامعه‌شناسِ تیزبین با تأمل بر سال نو میلادی، توجه ما را به وضعیت کنونی بشر جلب می‌کند. همان طور که مرز میان سالِ پایان‌یافته و سالِ پیش‌رو، تأمل بر گذشته و تصمیم‌گیری برای آینده است، وضعیت بشر نیز اکنون "مرزی" است: حال زمان اخذ تصمیم‌های دشوار و پایبندی فداکارانه به آنها است.