هنوز راه درازی در پیش است تا دانشمندان بتوانند با استفاده از علمِ ژنتیک میزان هوش افراد را پیش‌بینی کنند. اما حتی همین حالا هم می‌دانیم که این امر تأثیرات اجتماعیِ نگران‌کننده‌ای دارد.
در میانه‌ی دهه‌ی اول این قرن، یک متخصص علوم سیاسی با پیشنهاد عجیبی به سراغ عصب‌شناسی به نام رید مونتِگیو رفت. او گفت که وی و همکارانش شواهد و مدارکی دارند که نشان می‌دهد گرایش سیاسی ممکن است تا حدی موروثی باشد و با واکنش فیزیولوژیک ما به تهدیدها بتوان به آن پی‌برد.
در بحث‌ها درباره‌ی زمان آغاز زندگی، یکی از پاسخ‌های متداول این است که «لقاح سرآغازِ زندگی است.» اسپرم به تخمک نفوذ می‌کند و سپس انسانی شکل می‌گیرد. با این حال، لقاح را باید از پاسخ‌های خود کنار بگذاریم. حتی اگر بتوان نشان داد که زندگی انسان‌ها در همان مراحل ابتدایی آغاز می‌شود، مرحله‌ی لقاح بیش از اندازه زود است.
ایمنی‌شناسی (ایمونولوژی) علمِ دشواری است. این شاخه از علوم زیست‌شناسی نه امتیازات درون‌شناختی و هنریِ کالبدشناسی را دارد، نه رازهای ذهنی روان‌شناسی را، و نه جاذبه‌ی شدید و تخصصی ژنتیک را. مطالعه‌ی سیستم ایمنی از پژوهش‌های پیچیده، بغرنج، دقیق، و غلط‌انداز است. اما یک نویسنده‌ی خوب می‌تواند هر موضوعی را جذاب و هیجان‌انگیز کند.
ماده‌ی بی‌جان به خودی خود هدفی را دنبال نمی‌کند، در حالی که زندگی پیوسته در تکاپو است. این ویژگی «زندگی» را به موضوعی پیچیده برای علوم فیزیک و شیمی تبدیل می‌کند. آیا موجود زنده، به عنوان موضوع تحقیق زیست‌شناسی، می‌تواند تابع قوانین طبیعی در علوم فیزیک و شیمی باشد؟
حجم عظیم تحقیقات و مطالعات علمی به تولید انبوه اطلاعات منجر شده است. با این حال، این اطلاعاتِ انبوه اغلب کم‌عمق و نامنسجم‌اند. آیا این امکان وجود دارد که پردازش این اطلاعات و بهره‌گیری از آن‌ها برای کشفیات علمی را به رایانه‌ها و دستگاه‌های متکی به هوش مصنوعی بسپاریم؟