راه یافتنِ تیم ملی فوتبال ایران به بازی‌های جام‌جهانی ۲۰۲۲ در قطر خیلی‌ها را شاد کرده است. در همهمه‌ی این شادمانیِ «ملی» و «همگانی» اما کسانی هم پرسیدند: «آیا این شادمانی حقیقتاً همگانی و ملی است؟» «آیا تیم ملی فوتبال ایران حقیقتاً ملی است»؟ مثلاً زنان ایرانی که حتی ورود به استادیوم‌های ورزشی برایشان ممنوع است چه‌قدر می‌توانند خود را بخشی از این پیروزی بزرگِ مردانِ قهرمان بدانند؟
سرکوب خشونت‌بار اعتراضات مردمی در آبان‌ماه امسال، نگرانی از خطر جنگ بین ایران و آمریکا و شلیک موشک به هواپیمای مسافربری اوکراینی در دی‌ماه، سلسله اتفاقاتی بودند که بخش بزرگی از ایرانیان را در داخل و خارج کشور با اندوه و خشمی جمعی روبه‌رو کرده است. پرستو فروهر، هنرمند؛ مهدی میناخانی، روان‌درمانگر؛ و سپینود ناجیان، نویسنده، درباره‌ی چگونگی مواجهه با این تجربه‌ی جمعی نوشته‌اند.
ایران برای من بعد از حدود ۱۶ سال مهاجرت و تبعید گذشته‌ای است که همواره در حال، جریان دارد. گذشته‌ای که دیگر دسترسی مستقیم به آن ندارم. ایران مطلوب من، ایرانی است که همه‌ی ایرانیان و همه‌ی کسانی که آینده و زندگی خود را در آن می‌یابند و جستجو می‌کنند، حتی اگر «ایرانی» نباشند، به آن دسترسی داشته باشند.