مسئول عادلانه‌تر کردن جامعه برای طبقاتِ فرودست کیست؟ رهبران سیاسی‌ای که احتمالاً هیچ قرابتی با تجارب مردم عادی ندارند؟ بازاری که سود برایش اولویت دارد و نه امنیت و رفاه این طبقه؟ یا اینکه خودِ این طبقات فرودست بهتر می‌توانند منافع گروه‌های فرودست را تأمین کنند؟
جوامع مدرن بر سر نوعی رواداریِ نصفه و نیمه به توافق رسیده و پذیرفته‌اند که در محدوده‌ی نظم عمومی، مردم می‌توانند هر مناسکی را که مایل‌اند به جای آورند زیرا هیچ‌یک از این اقدامات بر نحوه‌ی تصمیم‌گیری‌های مهم یا نظم زندگیِ مدنی و شخصی‌شان تأثیری نخواهد داشت.
غذا پختن برای دوستان، مراقبت از فرزند کسی برای چند ساعت، انجام کارهای نجاری در مقابل یک ساعت ماساژ، پرورش گیاهان جلوی پنجره یا کاشت سبزیجات در باغچه. اینها همگی نمونه‌هایی از مراقبت و نگهداری‌اند و کار محسوب می‌شوند... به‌شرط آن‌که رابطه‌مان را با آنها تغییر دهیم.
چیماماندا انگوزی آدیچی برنده‌ی جایزه‌ی انجمن ملی منتقدان کتاب آمریکا در سال ۲۰۱۴ و یکی از صد زن برگزیده‌ی بی‌بی‌سی در سال ۲۰۲۱ است. آنچه می‌خواندید برگردان گزیده‌ای از سخنرانی او در «سخنرانی‌های ریث» در سال ۲۰۲۲ است.
خلأهای قانونی در آمریکا این امکان را به پلیس می‌دهد تا داده‌های بسیاری را درباره‌ی افراد جمع‌آوری کند، با این استدلال که احتمالاً آنها روزی به کار خواهند آمد. اما درباره‌ی کارآمدی فنون و ابزارهای جمع‌آوری این داده‌ها چه می‌دانیم و چگونه می‌توان خطرات آنها را مهار کرد؟
سیلویا فدریچی از جمله فمینیست‌هایی است که از دهه‌ی ۱۹۷۰ کار خانگی غیر مزدی زنان را در کانون کنش‌گری‌ها و نوشته‌های خود قرار داده‌اند. به باور او جنبش‌های فمینیستی عمدتاً به دنبال ورود به فضاهای مردانه‌اند و اقدام‌های مؤثری برای تغییر وضعیت کار «زنانه» صورت نداده‌اند. در این گفتگو او علت اهمیت چنین اقداماتی را شرح می‌دهد.