ویدئو و عکس

۱۲۸۶

قانون اساسی مشروطه، زنان را در ردیف دیوانگان، مجرمان و کودکان قرار می‌دهد و آنها را از حق رأی محروم می‌کند.

 

۱۲۹۰

محمدتقی وکیل‌الرعایا، نماینده‌ی همدان در مجلس دوم، خواستار حق رأی برای زنان شد، اما باقی نمایندگان مجلس با آن مخالفت کردند.

 

۱۲۹۹

فعالان زن از جمله صدیقه دولت‌آبادی با نوشتن مقاله در نشریات به بی‌حقی زنان در انتخابات اعتراض می‌کردند. 

 

۱۳۱۱

در دومین کنگره‌ی بین‌المللی «نسوان شرق» که در تهران برگزار شد، فعالان زن خواستار برخورداری زنان منطقه از حق رأی شدند. 

 

۱۳۲۳

«تشکیلات زنان» وابسته به حزب توده صدها کنفرانس در شهرهای مختلف برای حمایت از حق رأی زنان برگزار کرد.

 

۱۳۲۵

«حزب دموکرات آذربایجان» پس از اعلام استقلال آذربایجان، به زنان آذربایجان حق شرکت در انتخابات داد.

 

۱۳۲۶

لایحه‌ی پیشنهادی حزب توده‌، که شامل حق رأی زنان نیز بود، در مجلس رأی نیاورد و گفته شد ضد اسلامی ‌است.

 

۱۳۳۱

ائتلافی از گروه‌های زنان بیانیه‌ای با صد هزار امضاء منتشر کرد و خواستار حقوق سیاسی و اقتصادی برابر شد.

 

۲۶ آذر ۱۳۳۱ 

محمد مصدق، نخست‌وزیر وقت، حق رأی زنان را در پیش‌نویس لایحه‌ی جدید انتخاباتی وارد کرد.

 

۱۱ دی ‌ماه ۱۳۳۱

تظاهرات در حمایت از حق رأی زنان در میدان بهارستان تهران، محل درگیری شدید موافقان و مخالفان شرکت زنان در انتخابات شد.

 

دی‌ ماه ۱۳۳۱

با فشار روحانیون و نیروهای محافظه‌کار در «جبهه‌ی ملی» دکتر مصدق حق رأی زنان را از لایحه انتخاباتی حذف کرد، که اعتراض گروه‌های زنان را به دنبال داشت.

 

تیر ماه ۱۳۳۴

اعضای «شورای زنان ایران»، هنگام بازگشت شاه و ثریا از شوروی، اعلامیه‌ی بزرگی در فرودگاه آویختند که روی آن نوشته بود «تساوی حقوق زن ایرانی را خواستاریم.»

 

۱۳۳۵

اعضای شورای زنان، به مدیریت صفیه فیروز در دیدار با شاه خواستار حق رأی برای زنان شدند.

 

 

مرداد ‍۱۳۳۹

در پی اعتراض آیت‌الله بروجردی، مرجع تقلید شیعیان، نخست وزیر دستور لغو تجمع زنان برای کسب حق رأی را صادر کرد.

 

۱۶ شهریور ۱۳۳۹

در مراسم معارفه‌ی دولت، ۲۰ تن از فعالان زن به مقابل مجلس سنا رفتند و خواستار حق‌ رأی شدند.

 

خرداد ۱۳۴۰

گروهی از فعالان زن در دیدار با شهردار تهران، خواستار شرکت زنان در انتخابات شورای شهر شدند. هم‌زمان در اصفهان یک زن کاندید شورای شهر شد.

 

۱۴ مهر ۱۳۴۱

هیئت دولت در «لایحه‌ی‌ انتخابات انجمن‌های ایالتی و ولایتی»، محرومیت زنان از حق رأی را حذف کرد.

 

۸ آذر ۱۳۴۱

در پی اعتراض‌های آیت‌الله خمینی و نیروهای محافظه‌کار به حق رأی زنان، دولت، لایحه‌ی انتخابات انجمن‌های ایالتی و ولایتی را پس گرفت.

 

۱۷ دی ۱۳۴۱

۳۵۰ تن از زنان معترض به حذف حق رأی زنان، در برابر ساختمان نخست‌وزیری تحصن کردند.

 

۱۹ دی ۱۳۴۱

شاه اعلام کرد که حق رأی زنان، به عنوان یکی از مواد «انقلاب سفید»، به همه‌پرسی گذاشته خواهد شد.

فعالان زن به دفتر نخست وزیر رفتند و خواستار حق رأی در همه‌پرسی شدند.

 

۳ بهمن ۱۳۴۱

در پی تظاهرات روحانیون و بازاریان مخالفِ حق رأی زنان، طرفداران حق رأی در ادارات و مدارس اعتصاب کردند.

 

۵ بهمن ۱۳۴۱

فعالان زن در یک برنامه‌ی زنده‌ی تلویزیونی از وزیر کشاورزی پرسیدند: «چرا ما نباید رأی بدهیم؟ مگر ما مردم این مملکت نیستیم؟» 

 

۶ بهمن ۱۳۴۱

صبح روز همه‌پرسی اعلام شد که زن‌ها هم می‌توانند رأی بدهند، اما در صندوق‌های جداگانه.

 

۸ اسفند ۱۳۴۱

شاه اعلام کرد که زنان باید حق رأی داشته باشند.

 

۱۲ اسفند ۱۳۴۱

دولت اعلام کرد موادی از قانون انتخابات را که مانع رأی دادن زنان بود، لغو کرده است.

 

۱۳۴۲

زنان ایرانی پس از ۵۵ سال تلاش برای کسب حق رأی، در انتخابات شرکت کردند و شش زن را به مجلس فرستادند.