فاجعه‌ی زمان ما این است که سقوط فزاینده‌ی سازوکارهای حمایتی زندگیمان با عصر آسیب‌‌های عمومی تطابق یافته است. درست همان وقتی که که نیاز داریم منافع شخصی و کوته‌بینی را کنار بگذاریم، دولت‌‌ها در گوشه و کنار جهان نمایندگی پست‌ترین و کثیف‌ترین منافع خاص را بر عهده گرفته‌اند.
میزان مرگ‌‌و‌میرها نشان می‌دهد که خبرنگاریِ محیط زیست خطرناک‌ترین حوزه‌ی خبرنگاری پس از خبرنگاری جنگی است. در سال‌های اخیر، سیزده خبرنگار که به تحقیق درباره‌ی صدمات وارده به محیط زیست می‌پرداختند، کشته شده‌اند و براساس گزارش‌های رسیده، بسیاری دیگر با خشونت، آزار و اذیت، ارعاب و شکایت مواجه شده‌اند.
تابستان و پاییز گذشته، آتش‌سوزی‌های جنگلی در غرب و توفان‌های شدید در شرق آمریکا توجه رسانه‌های عمومی را جلب کرد. اما حوادث اقلیمی در سال ۲۰۱۸ در کشورهای رو به توسعه هم پیامدهای ناگواری برای انسان‌ها داشته است؛ از سیل‌‌های عظیم در کرالای هندوستان تا خشکسالی شدید در افغانستان که میلیون‌ها نفر را گرفتار کرد.
کنفرانس تغییرات اقلیمی سازمان ملل متحد که در ماه دسامبر سال ۲۰۱۸ و در شهر کاتوویس لهستان برگزار شد، با تصویب توافق‌نامه‌ای به کار خود پایان داد. در پایان این کنفرانس، نمایندگان بیش از ۱۹۰ کشور در راستای اجرایی‌کردن معاهده‌ی کنفرانس پاریس در سال ۲۰۱۵ به توافق رسیدند. در این مقاله به شرح مهم‌ترین نکته‌های این توافق‌نامه که از آن با عنوان «آیین‌نامه پاریس» یاد می‌شود، می پردازیم.
آیا حمایت و حفاظت از محیط زیست با دموکراسی و حقوق بشر تعارض دارد؟ به نظر که چنین نیست؛ در اسناد سازمان ملل، این‌ها در یک‌راستا و مقوم یکدیگر تعریف شده‌اند. روندهای سیاسی در کشورهای مختلف جهان هم عملاً همین را نشان می‌دهد. اما تظاهرات دنباله‌دار جلیقه‌زردها در فرانسه سویه‌ی دیگری از ماجرا را نشان می‌دهد.
تغییرات اقلیمی ناشی از افزایش انتشار گازهای گل‌‌خانه‌ای و گرمایش زمین اثرات مخربی در پی داشته‌اند. با این حال، اثرات مخرب این تغییرات در منطقه‌ی قطب شمال بسیار عمیق‌تر و نگران‌کننده‌تر بوده است. مجله‌ی «نشنال جئوگرافیک» در گزارش مشروحی عواقب این پدیده را توضیح می‌دهد.