صدام از یک‌سو خود را وارث گذشته‌ی باستانی عراق و خلف بُخت‌النصر می‌خواند و از سوی دیگر با تشبث به اسلام خود را پرچمدار قیام امام حسین و وارث شمیر ذوالفقار می‌نامید. او جنگ خود علیه ایران را با نبرد قادسیه مقایسه می‌کرد که در آن اعراب مسلمان امپراطوری ایران را شکست داده بودند
«یا او مرده یا ساعت من ایستاده»، نام نمایشگاهی است از سه هنرمند ایرانی: رامین و رکنی حائری‌زاده و حسام رحمانیان. این نمایشگاه پاییز امسال در موزه‌ی شیرن فرانکفورت افتتاح شد و با نقاشی، فیلم و چیدمانی منحصربه‌فرد بیننده را با موضوعاتی روبه‌رو کرد که هم بسیار ایرانی‌اند و هم جهانی. این نمایشگاه نیز مانند کارهای دیگر این سه هنرمند نگاهی است طنزآلود به ما و وقایع و واقعیت‌های پیرامون ما.
مین‌ها سربازان خاموشی هستند که بی توجه به صلح و آتش‌بس، حتی بعد از گذشت بیش از سه دهه از جنگ، همچنان زیر خاک در کمین انسان‌ها نشسته‌اند. عمر دختر سه ساله‌اش را با دست‌هایی که بر روی مین جا گذاشته در آغوش می‌گیرد. نگاهی به من می‌اندازد و می‌گوید: من به این زندگی عادت کرده‌ام اما همیشه می‌ترسم.
عراقی که حسن بلاسم در داستان‌های خود ترسیم می‌کند، سیاه است و پر از مرگ‌ومیر، کشتار و خشونت. بلاسم حواسش است که نگذارد حتی یک لحظه مخاطب فراموش کند که عراق امروز، غرق در خشونت است و کشتار و زخم‌های دلمه بسته‌ی جنگ‌ها، جنگ پشت جنگ...
کمتر از شش ماه پیش از آغاز جنگ عراق با ایران، صدام در یک سخنرانی ایرانی‌ها را «بزدل و کوتوله» خواند که خیال دارند «انتقام شکست جنگ قادسیه» را بگیرند و وعده داد که به نیابت از تمام عراقی‌ها و بلکه تمام اعراب خاطره‌ی قادسیه را زنده نگه می‌دارد و جلوی ایرانی‌ها می‌ایستد. جنگ ایران و عراق در گفتمان رسمی رژیم بعثی عراق «قادسیه‌ی صدام» خوانده می‌شد.
دادگاهی در تهران درخواست صدور گواهی انحصار وراثتِ سربازِ شهید، غلامرضا اعلائی، را به دلیل بهائی بودن این شهید و مادرش رد کرده است.