هرچند جمهوری اسلامی حکومتی به شدت سرکوبگر است اما میتوان تصور کرد که در صورت افزایش همزمان فشارهای داخلی و بینالمللی، ناچار به عقبنشینی شود. ما هنوز همهی روشهای مبارزات خشونتپرهیز را امتحان نکردهایم.
چیزی شبیه به معجزه بود. به چند نفری که در خیابانها ایستاده بودند، تعداد بیشتری ملحق شدند. مردم با پای پیاده سراسر خیابانها را پر کردند، و ناگهان بسیاری آنجا بودند. دست در دست هم شعار سر میدادند و ترانه میخواندند. در ۲۳ اوت...
چرا نسبت به گروهی از فعالان مدنیِ ایران که به مقاومتِ بدون خشونت اعتقاد دارند، کسانی مانند نسرین ستوده، نرگس محمدی، عبدالفتاح سلطانی و صدها فعال مدنیِ دیگر، واکنشهای خارج از تناسبی دیده میشود؟ فعالان مدنی چگونه در به چالش کشیدن علنی و همچنان سازندهی ساختار مزمن سرکوب در اجتماع موفق میشوند؟
امروز، پس از پنجاه سال و به رسم هر سال، خیابانهای آتلانتا مملو از ستایندگان مارتین لوتر کینگ بود که در زادگاهش دور هم جمع شدند تا یادش را گرامی بدارند. او که در زمان قتلش تنها 39 سال داشت چند روز بعد از مرگش در همین شهر به خاک سپرده شد.
امروز، پس از پنجاه سال و به رسم هر سال، خیابانهای آتلانتا مملو از ستایندگان مارتین لوتر کینگ بود که در زادگاهش دور هم جمع شدند تا یادش را گرامی بدارند. او که در زمان قتلش تنها 39 سال داشت چند روز بعد از مرگش در همین شهر به خاک سپرده شد.
از «روزهداری تا مرگ» چه میدانیم؟ آیا میتوان این روش را یکی از انواع «مؤثر» اعتراضهای مدنی خشونتپرهیز دانست؟ چرا ایروم شارمیلا دیگر نمیخواهد که «نماد مقاومت مدنی» باشد؟