در سال 2009، یک راهب جوان بودایی که خواهان بازگشت دالایی لاما بود، خود را با بنزین به آتش کشید. در پی آن موجی از خودسوزی به نشانه‌ی اعتراض به حکومت در ناگابا به راه افتاد. این رویدادها توجه دمیک را به خود جلب کرد. او در یادداشت‌های خود این پرسش را مطرح می‌کند: چرا بسیاری از ساکنان این شهر حاضر بودند که بدن‌شان را به شیوه‌ای بسیار هولناک نابود کنند؟
وقتی در سال ۱۹۸۰ آدولفو پرز اسکیوِل، از مخالفان حکومت آرژانتین، به علت فعالیت‌های حقوق بشریِ خود برنده‌ی جایزه‌ی صلح نوبل شد اتفاق جالبی رخ داد. آرژانتین پیشتر قانونی را وضع کرده بود که بر اساس آن دولت موظف به گرامی‌داشت برندگان جایزه‌ی نوبل بود. در نتیجه، حالا نظامیان حاکم بر این کشور مجبور بودند تا از یکی از مخالفان خود تجلیل کنند. از آن پس، اسکیول نه تنها توانست به دفاع از حقوق بشر ادامه دهد بلکه از حکومت نظامیِ این کشور هم مستمریِ ماهیانه دریافت می‌کرد!
«ما هفت میلیارد انسان، به لحاظ احساسی و ذهنی و جسمی، مثل هم هستیم.» این حرفی است که دالایی لاما در مصاحبه‌ای نود دقیقه‌ای با مجله‌ی تایم می‌گوید. او می‌گوید: «همه‌ی ما می‌خواهیم زندگی لذت‌بخشی داشته باشیم.» زندگی خود او حالا به نقطه‌ی عطف دیگری رسیده است.