ادواردو گالیانو، نویسنده‌ی نامدار اروگوئه‌ای که پس از کودتای نظامیان در مونته‌ویدئو بازداشت شد، می‌گوید: «مرا در اتومبیلی چپاندند و بردند و در سلولی محبوس کردند. اسمم را با ناخن روی دیوار خراشیدم. شب‌ها صدای داد و فریاد می‌شنیدم. بعد از چند روز آزاد شدم. من همیشه خوش‌شانس بوده‌ام.»
روان‌شناسان تکاملی و اجتماعی به ما می‌گویند که انسان‌ها تمایلی عمیق و ریشه‌دار به اعتماد نکردن به «دیگری» دارند، یعنی به مردمی که به گروه یا اجتماع ما تعلق ندارند. اما یادآوری می‌کنند که سرشت ما جنبه‌ی به همان اندازه مهم دیگری هم دارد.
حیوانات پرورشی یا دام‌ها دارای شخصیت‌اند، درد و رنج را حس می‌کنند، حتی حس عاملیت دارند. چرا ما زندگی در نومیدی مطلق را به آنها تحمیل می‌کنیم؟
آواز خواندن مقوله‌ای جهان‌شمول است. در تمامی فرهنگ‌ها وجود دارد و به‌رغم اعتراضات به صدای بد، تقریباً همه قادر به خواندن هستند... برای من و همکارانم این پرسش مطرح شد که آیا آواز خواندن رفتاری است که برای پیوند دادن گروه‌ها تکامل یافته است؟
«هیئت بین‌المللی نجات» از نقاشی کودکان به عنوان روشی برای ابراز احساسات یا پردازش آسیب کودکان استفاده کرده است. نقاشی‌هایی که در ادامه می‌بینید برگرفته از پروژه‌ی «هیئت بین‌المللی نجات» در کامبوج در دوران نسل‌کشی، سیرالئون و اوگاندا در اوایل قرن بیست و یکم و در اردن در همین سال گذشته است. این نقاشی‌ها مسائلی از قبیل رنج آوارگی، خشونت و جدایی را از منظر خود کودکان نشان می‌دهد...
جهان افراد دارای اوتیسم را اغلب بر اساس کلیشه‌های قدیمی در این مورد به تصویر کشیده‌اند. افرادی که دارای دستگاه عصبی معمولی‌اند باید به صدای خود افراد دارای اوتیسم توجه کنند.