بر اساس مطالعه‌ی «مرکز مطالعات زنان در تلویزیون و فیلم دانشگاه سن دیه‌گو» در ۱۰۰ فیلم پرفروش سال ۲۰۱۹، زنان ۲۰ درصد از نقش‌های پشت صحنه را برعهده داشتند که ۴ درصد نسبت به سال ۲۰۱۸ افزایش داشته است. با این حال، همچنان عمدتاً مردان عهده‌دار مشاغل کلیدی همچون کارگردانی و فیلمبرداری هستند.
کارشناسانْ کرونا را سمّ مهلکِ شکافِ جنسیتی و تهدیدگر دستاوردهایی می‌دانند که طی دهه‌ها تلاش به دست آمده بود. زنان در پساکرونا با چه جهانی روبرو خواهند شد؟ در بخش چهارم از مجموعه پادکستِ «یک متر و نیم» نعیمه دوستدار روزنامه‌نگار و فعال حقوق زنان در سوئد در این باره می‌گوید.
چرا میانگین سالانه‌ی حقوق زنانِ دارای مدرک کارشناسی یا بالاتر در اکثر کشورها به نحو چشمگیری پایین‌تر از میزان درآمد مردان (با همان مدرک آموزشی) است؟ چرا پسران و مردان، در خانه و مدرسه و محل کار، به پرخاشگری و تسلط بر موقعیت گرایش دارند، در حالی که دختران و زنان به دلسوزی و نمایش رفتاری بیشتر «حمایتی» گرایش دارند؟
هنوز انقلاب به پیروزی کامل نرسیده بود که حمله به تن زنانه از سوی مردانِ جامعه در خلأ قدرت میان دو حاکمیت آغاز شد. در بهمن ۵۷، مردان انقلابی به قلعه‌ی شهر نو که به محله‌ی غم هم معروف بود و زنان روسپی در آن می‌زیستند، حمله کردند و زنان شهر نو، ساکنان محله‌ی غم، را به آتش کشیدند.
هنگامی که در سال ۲۰۱۸ به ایسلند سفر کردم، «مجمع اقتصاد جهانی» این کشور را در رده‌ی نخست برابری جنسیتی در یک دهه‌ی اخیر جا داده بود. وقتی پای چنین افتخاری در میان است، معمولاً می‌گویند این کشور باید آرمان‌شهری فمینیستی برای زنان باشد. آن‌چه ناگفته می‌ماند این است که این افتخار تا چه اندازه می‌تواند برای مردان نیز مفید باشد.
کوثر بن هنیه، مستندساز تونسی، در نخستین فیلم سینمایی‌اش به موضوع مناقشه‌انگیزی پرداخته که مبتنی بر داستانی واقعی است ــ زنی که چند پلیس محلی به او تجاوز کرده‌اند باید تصمیم بگیرد که خاموش بماند یا به پاسگاه محلی برود و از مجرمین شکایت کند. او برای پرداختن به این موضوع سبک دشواری را برگزیده است که از نظر سینمایی مزیت آشکاری دارد؛ او رویدادهای این شب دراز و هولناک را در ۹ فصل روایت می‌کند، و هر فصل تنها از یک سکانسِ بلند تشکیل می‌شود.