دیوید شامباو یکی از دقیق‌‌‌‌ترین تحلیل‌گران سیاست چین به یکی از حسّاس‌ترین پرسش‌‌‌های سالهای اخیر می‌پردازد: آیا سختگیرانه‌‌‌‌‌ترشدن سیاست چین در دهه‌ی گذشته، صرفاً ناشی از شخصیت شی جین‌پینگ است؟
حزب کمونیستِ چین چگونه به افکار عمومی در دنیا شکل می‌دهد؟ نظم نوین جهانی رسانه‌ای چیست و روزنامه‌نگاری مطلوب رهبران چین چه تفاوت‌هایی با معیارهای غربی دارد؟ از ارتباط میان رسانه‌های برون‌مرزی چینی با ««دفتر پروپاگاندای خارجیِ» این حکومت و از شیوه‌های سازگار کردن پیام این رسانه‌ها با ذائقه‌ی مخاطبانِ خارجی چه می‌دانیم؟
در سال 2009، یک راهب جوان بودایی که خواهان بازگشت دالایی لاما بود، خود را با بنزین به آتش کشید. در پی آن موجی از خودسوزی به نشانه‌ی اعتراض به حکومت در ناگابا به راه افتاد. این رویدادها توجه دمیک را به خود جلب کرد. او در یادداشت‌های خود این پرسش را مطرح می‌کند: چرا بسیاری از ساکنان این شهر حاضر بودند که بدن‌شان را به شیوه‌ای بسیار هولناک نابود کنند؟
به‌رغم ترس‌ها، اضطراب‌ها و مرگ‌ومیرهای ناشی از پاندمی‌های کشنده‌ی تاریخ، آینده‌ی پاندمی‌ها با پیشرفت‌های بزرگ و انقلابی همراه بوده است. گفته می‌شود که کرونا در علم و فرهنگ علم تغییرات چشمگیری ایجاد کرده است و پزشکان و دانشمندان و پژوهشگران آزمایشگاه‌ها را به قهرمانان و اساطیر دوران ما تبدیل کرده است. اما آیا بیش از اندازه به قطعیت و شکست‌ناپذیری علم تکیه می‌کنیم؟
به‌رغم نگرانی‌های فعلی درباره‌ی شیوع گسترده‌ی نابرابری در کشورهای ثروتمند جهان، چند دهه‌ی گذشته برای فقرای جهان دهه‌های بدی نبوده است. در فاصله‌ی سالهای ۱۹۸۰ تا ۲۰۱۶ میلادی، میانگین درآمد ۵۰ درصد پایین جامعه تقریباً دو برابر شده، و این بخش ۱۲ درصد از رشد تولید ناخالص داخلی کل دنیا را به خود اختصاص داده است.
در 24 سپتامبر 1970، گروه رولینگ استونز کنسرت خود در «کاخ ورزش» در پاریس را قطع کرد تا یک فرانسویِ مائوئیست به نام سِرژ ژولی را به روی صحنه دعوت کند. اخبار رویداد تکان‌دهنده‌ای موسوم به «انقلاب فرهنگیِ پرولتاریاییِ کبیر» از سال 1966 کم‌کم به خارج از چین درز کرده بود. اطلاعات کمیاب بود اما بسیاری از نویسندگان و فعالان در غرب که با آمریکا و جنگ در ویتنام مخالف بودند و از مارکسیسم شوروی‌مآب دلسرد شده بودند سرگرم روی آوردن به افکار مائو تسه‌تونگ بودند.